De Argentijn Federico Falco verhaalt in zijn tweede en geweldige roman over de pijn van een scheiding, over de strijd tegen de elementen op de vlakte van de Argentijnse pampa’s en over zijn familie van vaderskant, waarvan overgrootvader ooit uit Piemonte in Italië naar Argentinië is geëmigreerd op de vlucht voor de oorlog aan het begin van de vorige eeuw. Zijn familie kwam terecht op de vlakte, in de provincie Cordoba. 

Na een langjarige relatie maakt Ciro het uit. De verteller, die schrijver is, begrijpt het niet, huurt een huis op de vlakte en probeert er een moestuin aan te leggen. Fragmentarisch vertelt hij over de strijd tegen de natuur, de succesjes met de ene plant en de mislukking met de andere. Hij bemoeit zich zo min mogelijk met de mensen van het dorp, een uur lopen verderop. Hij begint in januari, hoogzomer, met de aanleg en doet verslag van alles wat hij doet en ziet. Van de verzengende hitte in de zomer en de ijzige kou in de winter. Dat vertellen is gelardeerd met stukjes over Ciro en hun relatie en met het gaandeweg het verstrijken van de maanden kan hij niet anders dan zich erbij neerleggen, van harte gaat dat niet. Hij gaat naar de familie in Cordoba en vertelt de verhalen van zijn ouders en grootouders. 

In het voorjaar nadat zijn enig overgebleven kip haar eerste ei legt schrijft hij: 

Je aan iets hechten.
     Aan een moestuin, een bos, een plant, een woord.
     Je hechten aan iets wat wortels heeft, je eraan vastknopen om niet te worden weggeblazen door de wind die over de pampa waait en roept.

Sommigen keren wanneer hun leven op de klippen loopt terug naar hun ouders. Anderen hebben niets om naar terug te gaan.
     Ik ben teruggegaan naar het land.

Ik heb een moestuin aangelegd om de leegte te vullen.
     De overvloedige lege tijd.
     De tijd zonder narratief, zonder verhalen. De tijd van de vlakte

De vlaktes door Federico Falco, oorspronkelijke titel Los LLanos, vertaald uit het Spaans door Eugenie Schoolderman, uitgegeven door Koppernik, Amsterdam op 24 november 2023