Zo’n twintig jaar na de oorlog komt Wenen weer een beetje tot rust. De wonden zijn gelikt, het puin geruimd, de herbouw is flink gevorderd. Robert Simon verdient de kost met klusjes op de Karmelietenmarkt. Hij wil verandering en besluit een leegstaand café nieuw leven in te blazen. Na het tekenen van het huurcontract, dat hij amper kan lezen, knapt hij de verwaarloosde boel op en gaat open. Hij hoort de verhalen van zijn stamgasten en passanten en vertelt op die manier het verhaal van Wenen. Hij blijft wonen bij zijn hospita, een weduwe.
Met fijne pen beschrijft Seethaler de stad in die tijd, het vermaak, de verdergaande wederopbouw, de standsverschillen en de rauwe onderkant van de samenleving. Hij hanteert een soortgelijke structuur als destijds in De Weense sigarenboer. Daar waren de dreiging van de anschluss en de ongebreidelde opkomst van het antisemitisme een onderliggend thema. 

Het café zonder naam door Robert Seethaler, oorspronkelijke titel Das Café ohne Namen, vertaald door Liesbeth van Nes, uitgegeven door De Bezige Bij te Amsterdam op 7 november 2023