Het verhaal vertelt door Estela, waarvan je de afloop al weet: het meisje is dood, is een ontluisterend verslag van een vrouw in vaste dienst als dienstmeisje. Zes dagen in de week van ’s morgens vroeg tot laat in de avond dienstbaar aan het gezin. Koken, afwassen en wassen, strijken, poetsen, boodschappen doen, opruimen, de tuin aanharken en ook nog voor het meisje zorgen. Het meisje dat twee weken na het aantreden van Estela geboren wordt, het meisje dat gestimuleerd wordt de beste te zijn, het ongelukkige meisje dat zich uit door niet te willen eten, nagels bijt en woede-uitbarstingen. Estela verzorgt haar zeven lange jaren, met alle moeite die daarmee gepaard gaat.
Ondertussen is Estela deel van het huishouden, maar geen deel van het gezin. De kleine en grote vernederingen maken het heel duidelijk waar haar plaats is. Ze weet meer van en over de individuele gezinsleden dan zij van elkaar, maar ze kan daar niets mee. Ze heeft slapeloze nachten in het kleine kamertje met bed en een oude tv naast de keuken, ze is oververmoeid, wil eigenlijk weg uit dat huis, weg uit Santiago, terug naar het zuiden, naar haar moeder. Maar die had het al voorspeld, je gaat je hechten aan die mensen.
Aan het eind van het verhaal wordt duidelijk hoe het meisje komt te overlijden en Estela, ook al heeft ze niets gedaan, krijgt de schuld. In de gevangenis vertelt ze in een lange monoloog hoe die zeven jaren waren en hoe het in het zuiden, bij haar moeder, was.

Geweldig geschreven vanuit het perspectief van het dienstmeisje, zoals er zovelen zijn in Chile, in heel Zuid-Amerika. Ontmenselijkt, behang, minderwaardig.

Schoon door Alia Trabucco Zerán, oorspronkelijke titel Limpia, vertaal d door Mariolein Sabarte Belacortu, uitgegeven door Meulenhoff te Amsterdam op 21 februari 2024.