Jaren geleden zaten er twee dames achterin de auto, zelf was ik bijrijder en de chauffeur reed. We kwamen terug van Telêmaco Borba. De dames hadden het over Florbela Espanca. Dat die zo fantastisch was, de beste dichter die ze ooit hadden gelezen. In mijn herinnering waren het twee Finse dames, maar dat kan ik me nu amper voorstellen, het moeten Braziliaanse of Portugese dames zijn geweest. Maar goed: Florbela Espanca. Welke aantrekkingskracht kan deze jonggestorven dichter van het begin van de vorige eeuw hebben gehad op twee dertigers?

Na wat grasduinen destijds en nu weer, lezing van korte biografieën en een aantal van haar gedichten, zowel in het Portugees als een enkel in het Engels vertaald sonnet, kan ik er niets in vinden. Plat gezegd is het overdreven romantisch en sentimenteel gedoe. Niets vind ik terug van het label dat ze krijgt als voorloper van de Portugese feministen. Dat laatste kan je alleen verklaren door haar leven, niet haar werk. Ze zat op een middelbare school bevolkt door jongens en ging als een van de eerste vrouwen in Portugal rechten studeren, een studie die ze overigens niet heeft afgemaakt. Ze was tegen het huwelijk, maar drie keer getrouwd en twee keer gescheiden. Dat laatste ook niet al te gebruikelijk in die tijd. Verder had ze ook nog talloze affaires.

Meer feminisme ontwaar ik niet.

Het spijt me Florbela, het is blijkbaar niet aan mij besteed.