Een paar dagen geleden sprak ik een auteur voor volwassenen die betoogde dat er een scherpere scheidslijn moet komen tussen literatuur voor volwassenen en literatuur voor de jeugd. Hij was verbolgen over het feit dat een middelbare school Harry Potter toeliet op de Engelse literatuurleeslijst voor het eindexamen.
Hij denkt op de een of andere manier dat wij, jeugdauteurs, adolescenten gijzelen in plaats van ze vrij te geven voor het ware leesparadijs: de échte literatuur.
Zo is het echter niet. Kinder- en jeugdboekenschrijvers dragen eraan bij dat jonge mensen gaan lezen. Als het goed is stromen die lezers vervolgens door naar literatuur die aansluit bij de levensfase waarin ze verkeren.
Maar niet zelden stuiten auteurs voor adolescenten op het fenomeen dat ze de taak om jongeren aan het lezen te hóúden niet kunnen overdragen aan schrijvers voor volwassenen, omdat veel van hen met hun rug naar de jeugd toegekeerd staan…