Jaume Cabré i Fabré: De bekentenis van Adrià
Origineel “Jo confesso”, Barcelona 2011, vertaald uit het Catalaans door Pieter Lambrechts en Joan Garrit, Utrecht 2013, Signatuur
“De bekentenis van Adrià” is het laatste en grootste werk van de Catalaanse schrijver Jaume Cabré (1947). Thema’s aangeroerd in eerder werk, zoals macht en de vrees te vergeten, en de liefde voor muziek komen samen in deze prachtige roman.Je denkt in een meanderend verhaal terecht te zijn gekomen, maar niets is minder waar. Adrià neemt je mee door zijn leven. Met een koude en afstandelijke moeder en een amper bestaande maar toch ingewikkelde relatie met zijn vader die op duistere wijze in het bezit is gekomen van de Vial, de eerste viool die Storioni in 1762 bouwde. Met zijn vioolspelende boezemvriend Bernat Plensa, zijn studie en vooral zijn allesoverheersende liefde voor zijn joodse Sara.
Voortdurend veranderend van perspectief, plaats en tijd van handeling legt Cabré verbanden tussen de geschiedenis van de Storioni viool, donkere periodes uit Europa’s geschiedenis en de liefde van Adrià voor Sara.
Vanuit een Barcelona dat de strijd met de falangisten heeft verloren naar een moderne stad in de huidige tijd maakt Cabré uitstappen naar de Inquisitie, het Rome van de curie, Auschwitz-Birkenau, een klooster in de Pyreneeën en een abdij in België, naar Parijs en het hart van Afrika.
Zijn zoektocht in de wetenschap naar de ware aard van het kwaad, begeleidt zijn zoektocht naar de moordenaar van zijn vader, een dood die Adrià zichzelf aanrekent, en zijn gevecht de liefde van Sara terug te winnen. Hij vindt antwoorden die vragen oproepen, herwint Sara om haar opnieuw te verliezen.
Het spannende, maar vooral ontroerende einde draait opnieuw om de viool. Sara vindt dat Adrià de rechtmatige eigenaar moet terugvinden van de in Auschwitz geroofde Vial. Sara verlaat Adrià, hij kan niet zomaar besluiten afscheid te nemen van zíjn viool.
Uiteindelijk legt Adrià in een vlucht vooruit zijn leven en studie vast in een lange brief aan zijn geliefde Sara voordat Alzheimer hem heeft ingehaald. Hij vertrouwd het manuscript toe aan zijn vriend Bernat, die het onder zijn eigen naam uitbrengt …..
Deze recensie doet in het geheel geen recht aan een boek dat je naar binnen zuigt in de gedachtewereld en het leven van Adrià. Een boek vol verhalen over monniken en kampbewaarders, over het hout van de viool en de vioolbouwer, over de ouders van Adrià, Fèlix Ardèvol i Guiteres en Carme Bosch, en Adrià’s Italiaanse halfzus Daniela Amato.
Een boek dat je moet lezen als je een weekend de tijd hebt, dat je niet moet willen wegleggen voor het helemaal uit is en je opnieuw wil beginnen om het nog beter te begrijpen, nog meer te genieten van de prachtige perspectiefwisselingen, historische beschouwingen en de ultieme liefde tussen Adrià en Sara als de laatste, geheel verlamd haar Adrià vraagt er een eind aan haar leven te maken. Hij twijfelt en zijn beslissing komt, zoals zo vaak in zijn leven, te laat.
De stijl van verandering van plaats en tijd van handeling doet denken aan de stijl die António Lobo Antunes gebruikt in Fado Alexandrino.
Een 9
Denis blogt! 