In het eerste jaar dat we in Curitiba woonden werd Atlético Paranaense kampioen van Brazilië. Het feest was oorverdovend: zingende mensen, toeterende auto’s, auto’s met hele muziekinstallaties in de achterbak en vuurwerk, veel vuurwerk. De fans trokken door de straten van Curitiba, onder andere de Avenida do Batel, bij ons om de hoek. Natuurlijk gingen we kijken, met de baby in de wandelwagen. Gek genoeg speelde het spektakel zich af op de rijbaan en was de stoep nagenoeg verlaten. Toch was het geen prettig gezicht, we liepen langs de stroom van de harde kern van Atlético, de TOF of Torcida Organizada os Fanáticos. Dezelfde club die vorige week de strijd aanging met #changebrasil/#saladuprising betogers in Curitiba. Het echte verhaal is waarschijnlijk dat een groep aanhangers van aartsrivaal Coritiba een afspraak hadden om eens flink te matten met de jongens van de TOF.

Die najaarsavond in 2001 keken we onze ogen uit, tot er ineens een stel jongens zich direct tot mij richtte met verwensingen waarbij ziektes, de dood en mijn moeder ter sprake kwamen. We liepen met enigszins versnelde pas door zonder naar de jongens te kijken en er gebeurde verder niets. Reden voor hun agressieve gedrag was mijn groene t-shirt, de kleur van Coritiba …

Iets meer dan een half jaar later won Brazilië voor de vijfde keer het WK, in de finale in Tokyo, tegen Duitsland. Het was toen midden in de nacht in Curitiba, desondanks was er veel kabaal en vuurwerk, maar op de Avenida do Batel was het relatief rustig. Er reden toeterende auto’s met vlaggen, maar er was geen mensenmassa op de been.

Als vanavond Brazilië de Confederations Cup wint zal het in de grote steden lijken op die avond dat Atlético kampioen werd. Misschien zijn de #changebrasil betogers net zo blij als de voetbalfans, want het zijn wel allemaal Brazilianen

Eerst maar eens winnen, dan maken we het mee!

zie en ook en ook nog of dit