Marcelo Caetano

Ik dacht altijd dat wij nog onder Caetano in Portugal hadden gewoond, maar terugtellend is dat onmogelijk. Mijn ouders, en wij kinderen dus ook, gingen in de zomer van 1968 terug naar Nederland en Caetano kwam aan de macht in september van dat jaar. Rare gedachtenkronkel. Ik was wat dingen van en over António Lobo Antunes (1942) aan het lezen toen ik dat feitje tegen kwam. Nieuw voor mij was dat Caetano Salazar opvolgde zonder dat Salazar dat wist. De man, nadrukkelijk zonder het  gebruikelijke bijvoeglijke naamwoord, was zo ziek dat hij het nooit geweten heeft. Maar ja, dat was dan ook na mijn tijd.

António de Oliveira Salazar

De roman Fado Alexandrino van Lobo Antunes speelt jaren later, als een groepje veteranen van Moçambique terugkijken op die smerige oorlog en de dag van de Anjerrevolutie. Schitterend boek, magistraal geschreven in een onnavolgbare stijl die zich niets aantrekt van hoe een verhaal opgebouwd en verteld moet worden. Moest ik hier een cijfer geven, dan was het minstens een 9, maar een recensie laat nog even op zich wachten. Op de site Visão schrijft Lobo Antunes tweewekelijks een column. De verhalen zijn klein van setting, ergens in de buurt op een terrasje, met korte ontmoetingen, afgeluisterde gesprekken of gefantaseerde mogelijke gesprekken. Er zitten juweeltjes bij en ik mag hopen dat hij dit nog lang blijft doen.

Ik was aan het grasduinen naar Lobo Antunes door een gesprekje gisteren in de winkel over het boek van Jaume Cabré. Er zitten paralellen tussen, absoluut, maar Cabré vertelt een meer afgerond verhaal met herkenbare gebeurtenissen dan de eindeloze vulkaan in het boek van Lobo Antunes. Twee absolute aanraders dus!

Zie ook   A Portuguesa