Af en toe gebeurd dat, zomaar een pareltje dat in je schoot valt, ook in deze barre lockdown-tijd. We werken ons drie slagen in de rondte om alle bestellingen af te handelen van al die lieve mensen die bij de bakstenen winkel bestellen en niet bij de internetgiganten en toch zijn het barre tijden.

De afgelopen dagen had ik twee pareltjes! Vuurtorenberichten van Jazmina Barrera, waarover later meer, en Langs het pad naar de tempel van Hans van den Pol. Hans is accountmanager bij de uitgeverij waar het pareltje is uitgegeven en in die hoedanigheid ken ik hem ook. Onverwacht ook, de winkel ziet er steeds gekker uit, lege plekken op tafels en in de kasten, dozen die er niet horen, spullen die buiten moeten staan en toch herschik je de boeken en Hans ging vandaag de etalage in, tegelijk met Patty Harpenau.

Hans ging ook mee naar huis en ik heb zijn verhaal over de jaarwisseling van Cornelis Vreeswijk eind 1985 begin 1986 met heel veel plezier en genoegen gelezen. Muziek erbij, niet alleen van Cornelis (mijn kinderen vinden het verschrikkelijk als ik Veronica of De nozem opzet), maar ook Giant steps van John Coltrane dat Cornelis opzet als hij op oudejaarsavond bij de vlam zit die hem z’n huwelijk heeft gekost, of de druppel was. Maar ook Víctor Jara, waar ik al eeuwen niet meer naar geluisterd had, de zanger die zo bruut vermoord is na de gewelddadige afzetting van Salvador Allende, net zoals de vader van de taxichauffeur in het boek, die Cornelis uiteindelijk naar het concert van Ulf Lundell brengt waar Cornelis kort na middernacht Epistel 81 zingt, live op TV, in het Zweeds en het Nederlands. Cornelis overleed in 1987, hij was en is nog steeds groots in Zweden.

Hans, bedankt voor dit pareltje!

Langs het pad naar de tempel door Hans van den Pol, Uitgeverij Marmer, Baarn, november 2020

Kijk hier op 1:36:00 naar het optreden van Cornelis in genoemde show

Epistel 81 van Carl Michael Bellman (1740-1795) uit het Zweeds vertaald door Cornelis Vreeswijk (1937-1987). Ik neem dat maar even aan, dat Cornelis het vertaald heeft …

Aan pijpendraaier Löfberg
In het knekelhuis bij de Dante-brug
Geschreven aan het graf

Maurits, ach Maurits, je schaduw verdwijnt
Zie hem in het duister verzinken
Zie goud en purper, dat weelderig schijnt
In de modder zinken
Hoor de klokken van de beiaardier
Zie de veerman op de dode rivier
Zie de laatste haven
Daarom, ach Maurits, laat ons aldus hier
Zoetelief begraven

Ach, langgezochte, verborgen plek
Waar wij de tranen doen plengen
Waar tijd en dood de wijsheid en de gek
Tot een mengsel mensen
Daar is geen afgunst meer, geen nijd en geen haat
En het geluk, toch anders altijd paraat
Zal op het graf niet gaan dansen
Vijanden, Maurits, ze komen te laat
Met gebroken lansen

De beiaardier slaat de maat van het spel
Hij laat de grote klok draaien
Misdienaar doet er zijn beste, jawel
Laat de wierook zwaaien
Langs het pad, dat naar de tempel toe voert
Groeien rozen, en de tortelduif koert
Achter omfloerste vanen
Roffelt de trom en de rouwstoet, ontroerd
Lost zich op in tranen

Aldus belandde in haar allerlaatste bed
De vrouw van de pijpendraaier
Nu is het uit met de dagelijkse pret
Arme armoedzaaier
Van de tapkast tot het graf, zij aan zij
Staan de broeders in een treurige rij
Weent gij, brave borsten
Dorst had ze steeds, net als ik, net als jij
En wij blijven dorsten