Een berg, een man en later een hond. De man woont in totale afzondering op de alp, komt alleen twee keer per jaar in het dorp in de vallei om voorraden te kopen. Als een hond zich niet laat wegjagen sluiten ze langzaam vriendschap en voert Adelmo, de man, gesprekken met de hond. Zo zijn die gesprekken ook opgeschreven. Maar de man leeft in zijn hoofd, is ervan overtuigd dat de hoogspanningsleidingen die ineens in zijn jeugd over zijn geboortedorp werden gespannen en altijd zoemden, iedereen, maar hem zeker, gek hebben gemaakt. Je leeft mee in het hoofd van de man en beetje bij beetje krijg je de contouren van het verhaal waarom hij daar in die hut zit. In de winter sneeuwt de hut helemaal onder en zitten de hond en de man vijf maanden samen in de hut. Het gesprek met zichzelf en ook met de hond gaat gewoon. Er is te weinig voorraad nu ze met z’n tweeën zijn. Als het eindelijk genoeg gedooid heeft dat ze naar buiten kunnen worden ze dronken van de zuivere lucht.

En die voet dan? Die voet steekt uit de rommel van een lawine. Adelmo overtuigt zich ervan dat hij die man voor de winter heeft doodgeschoten en bedenkt een oplossing.

Geweldig geschreven, zonder opsmuk en ondanks het harde leven en de wreedheid ook teder en ontroerend. Boek van de maand!

sneeuw, hond, voet door Claudio Morandini, oorspronkelijke titel Neve, cane, piede en vertaald  uit het Italiaans door Hilda Schra en Manon Smits. Uitgegeven door Koppernik, Amsterdam, februari 2022