Aan het einde van de periode Lula is het programma “Minha Casa Minha Vida” (mijn huis mijn leven, DS) tot stand gekomen (maart 2009). Het voorzag in de bouw van één miljoen huizen voor een bedrag van 34 miljard Reais (ongeveer 15,5 miljard Euro met een koers van 2,2 Reais/EU)
In 2011 komen er onder president Dilma nieuwe regels en doelstellingen tot stand: er komen twee miljoen huizen bij die ongeveer 72 miljard Reais (ongeveer 30 miljard Euro met een koers van 2,4 Reais/EU) aan de overheid kosten gaan kosten. 60% van deze huizen zijn gereserveerd voor mensen met een bruto maandelijks gezinsinkomen lager dan 1395 Reais (ongeveer 580 Euro).
Het idee is dat je als gezin 10% van je maandelijkse inkomen betaalt als aflossing (met een minimum van 50 Reais) gedurende een periode van 10 jaar. Vanaf de eerste dag wordt het huis op jouw naam gezet, bij voorkeur op die van de vrouw des huizes. Dat laatste is een voor de hand liggende constructie die in landen in ontwikkeling steeds vaker wordt toegepast: de vrouwen zijn de stabiele factor! Je mag je huis in die periode niet verkopen of verhuren en zo zijn er nog wat regels. Dat daar al links en rechts de hand mee wordt gelicht: het zou Brazilië niet zijn.
In 2014 moeten die twee miljoen huizen er staan. Dat zijn er dan drie miljoen in vijf jaar. Kom daar maar eens om! Een fantastisch initiatief natuurlijk waar ook de nodige bezwaren aan kleven, met name in de uitvoering. Er zijn nog steeds corruptie en bureaucratie in het grootste Zuid-Amerikaanse land en dat leidt tot allerlei excessen en droevige taferelen. 
Een voorbeeld: voor een aantal Europese bedrijven leek het wel aardig om in tijden van crisis thuis in Brazilië te gaan bouwen. Korte doorlooptijd, hoge volumes. Snelle winsten dus. De bureaucratie zorgde voor een vertraging van anderhalf jaar alleen bij het aanvragen van een vergunning voor een van de projecten in de staat Natal. Weg winst.
President Dilma ging kijken bij een project dat pas was opgeleverd en het zag er allemaal prachtig uit. Toen ze ook bij huizen wilde kijken die niet in de officiële rondleiding waren opgenomen bleek dat die er aanmerkelijk slechter uit zagen. Er was veel minder aan sanitair en afwerking gedaan en er waren zelfs al vochtplekken te zien. Dat heeft weer geleid tot commotie en aanpassing van de regels voor aannemers.
Maar alles bij elkaar lijkt het project een succes, zowel voor de minder bedeelden als voor de bouw en de economie in het algemeen. Drie miljoen gezinnen uit een krot, dat zou wel eens over tien miljoen mensen kunnen gaan! 
Kom daar maar eens om.