Als ik Maduro zie moet ik altijd aan gegrilde kip denken. Dat ligt natuurlijk niet aan Nicolás, alhoewel het hem nu ook niet echt flatteert, zo’n gedachte. Maar ik zie hem altijd omgeven door mensen op tv, net als zijn grote roerganger. Dat doet me denken aan die kippengril restaurants in Valencia, de hoofdstad van de staat Carabobo, ongeveer 170 km ten oosten van Caracas. Daar was het vaak ook druk, al droegen ze toen nog niet massaal rode overhemden. 
Heerlijk waren die gegrilde kippetjes. Je maakte je geen zorgen over herkomst, plofkip of dierenwelzijn als algemeen goed. Als het laat werd op zaterdag of zondag dan ging je gegrilde kippen halen. Bij de een of andere asados pollo stel ik me nu Nicolás voor. Want er stond in mijn herinnering net zo’n man als Maduro voor de muur van gespieste en ronddraaiende goudbruine kippen. Het is meer dan dertig jaar geleden, misschien is het alleen maar een trucje van mijn geheugen, een kortsluiting in mijn hersens.
Maar toch denk ik aan kip als ik Nicolás Maduro zie. 
Als hij vandaag wordt gekozen zullen we zien of en hoe lang hij de herinnering en de politiek van de grote voorganger gestand doet. Dat de gegrilde kippen zijn bewind zullen overleven lijkt me evident.