Fado zit niet in mijn genen zoals bij de Portugezen, maar het zit diep, heel diep. In de periode dat je het meest ontvankelijk bent voor muziek, wanneer je helden in het muzikale brein worden gegrift, waren het fado’s die streden met de popmuziek van de jaren zestig. Ik was veertien toen ik gegrepen werd door “Vou dar de beber a dor” (Alberto Janes, 1968). Moeilijk te vertalen, het is niet je verdriet verdrinken, het is drank geven aan je verdriet, je verdriet voeden. Toen een hit in de uitvoering van Amália Rodrigues. Wij kenden het liedje als “Mariquinhas” en de betovering zat hem niet zozeer in de melodie, maar in de tekst. Als ik de tekst nu lees valt het allemaal wel mee, maar voor middelbare scholieren was er de suggestie van betaalde liefde en drank. Natuurlijk was of leek de tekst netjes, we leefden onder de dictatuur van de Estado Novo, de Anjerrevolutie kwam jaren later.

De aanleiding voor dit stukje was mijn verbazing toen ik de fado uit mijn jeugd langs zag komen in een YouTube filmpje: Ana Moura en Prince. Mariquinhas leeft ook deze eeuw nog en op nieuwe podia. Ana heeft jaren eerder met de Stones gespeeld, toen “No Expectations”. Nu dus fado.

Mijn Mariquinhas is gebaseerd op de tekst van de dichter Silva Tavares, “O leilão da casa da Mariquinhas”, gezongen door de beroemde fado zanger Alfredo “Marceneiro” Duarte. Er zijn veel tekstversies van en een aantal gaat wel degelijk over bordelen. Die tiener connotatie kwam dus niet helemaal uit de lucht vallen!

http://youtu.be/ECqJP8O6ZoA : Amália Rodrigues

http://youtu.be/NHM9IS194KA : Ana Moura en Prince

http://youtu.be/LHGTLmGi7U4 : Alfredo Marceneiro

bronnen: alfredomarceneiro.com, songteksten.net, pt.wikipedia.org, YouTube, nydailynews.com, thefreelibrary.com en mijn geheugen