Whow, wat een goede club, whow wat een ervaring. Dat was mijn eerste gedachte toen ik wat meer las over The Elders. Een club geïnitieerd in 2007 door Nelson Mandela met als doel een klein groepje ervaren staatslieden te laten werken voor vrede en mensenrechten. Mooi, prachtig initiatief. Ze kunnen deuren openen, worden met égards ontvangen, krijgen dingen voor elkaar, bepalen de agenda. Er zijn acht elders en twee ere-elders, Tutu en Mandela. Een van de leden is de vrouw van Mandela, geen goede zet lijkt me zo. Drie van de tien zijn ”Mandela’s”. Verder de usual suspects zou je kunnen zeggen, maar als je van de Verenigde Staten het moet doen met Carter, dan is de vaart er al een beetje uit. Dan is er nog FHC die aangeprezen wordt als voormalig president van Brazilië, landhervormer, armoedebestrijder, verbeteraar van gezondheidszorg en onderwijs, een bejubeld socioloog en voorstander van de hervorming van drugspolitiek. Een mond vol en als niet alles gelogen is dan toch zeker een groot deel.

Beetje veel twijfels bij die The Elders, ondanks de goede insteek en de statuur van Mandela en voorzitter Kofi Annan. Je moet wel weten wat je in huis haalt, anders moet je elders kijken.