Caracas

Capriles aanhanger in Amsterdam windt er geen doekjes om.

Vorige week had ik een gesprekje met een Venezolaanse man van midden veertig. Hij was een paar dagen in Amsterdam met zijn Spaanse vrouw, op familie bezoek. De man kwam uit Caracas, zijn vrouw uit Madrid en ze waren op bezoek bij een gemengd Venezolaans/Nederlands gehuwd familielid. Ze vlogen via Madrid en familiebezoek daar, directe vluchten tussen Amsterdam en Caracas zijn er niet. Nog steeds niet, denk ik. Toen ik eind jaren zeventig in Venezuela woonde vlogen we vaak via Curaçao, maar ook via Madrid. Of er echt geen directe verbinding was kan ik me eerlijk gezegd niet eens herinneren. Hij wilde weten waar ik had gewoond, in Venezuela en in Spanje en we wisselden nog wat ditjes en datjes over waar en wanneer.

Ineens barst hij los: of ik het wel wist, want de berichtgeving in het buitenland was niet goed, te eenzijdig. Hugo Chávez was de grootste ramp die het land ooit is overkomen. Het volk is verdeeld, er is niets te koop, er heerst chaos en corruptie en Maduro is een clown. Al de oliedollars zijn in het slijk gegooid voor de armen die niet weten wat ze er mee moeten doen want ze zijn te dom om voor de duivel te dansen. Het is een schande hoe Maduro de verkiezingen door fraude heeft gewonnen en de hele wereld kijkt en niets doet. Capriles krijgt van niemand steun terwijl hij de redder van Venezuela is. Het is schandalig en wie gaat er nu wat aan doen om eindelijk die Chávistas weg te jagen? Ze controleren alles, de media, ze nationaliseren waar ze zin in hebben of wie dwars ligt.

De enige oplossing is de oplossing die altijd de enige is geweest, die er altijd is, maar daar kan je niet over praten, dat kan zelfs in Amsterdam niet. Ik wilde toch wel weten waar hij op doelde, ook al had ik wel mijn vermoedens.

Venezolaanse militairen

De strijdkrachten, de kolonels natuurlijk. Alleen een staatsgreep kon het land nu redden en die zou er komen, ik zou het zien.

Hij verdween om de hoek, weg, einde gesprek.