Na de ochtendrituelen dingen gedaan voor de winkel en tussendoor viskoekjes gebakken (niet super gelukt deze keer, eieren vergeten, dochterlief heeft er een bakje van opgehaald, eerste keer in een dag of tien dat ik haar zag, op meters afstand, zij bij de voordeur ik verderop in de gang, wel fijn even maar ook surrealistisch). Het houdt je van de straat dat gekokkerel. Ik heb nu genoeg dingen gemaakt om het uit te houden tot het volgende bezoek van de grootgrutter, ergens volgende week. Na negen dagen in vrijwillige thuisisolatie komen de muren nog niet op me af, maar de dagen lijken steeds langer te duren. Ook het stapeltje verse boeken slinkt. Daar moet ik ook nog iets op vinden: Tom Poes verzin een list zou heer Bommel zeggen.

De meeste klanten in de winkel zien nut en noodzaak wel in van de getroffen maatregelen. Alleen de verhoogde pinlimiet doet het nog steeds niet. Desgevraagd vertelde de bank dat ze het er heel druk mee hebben en het uiterlijk vrijdagavond ingesteld is. Er zijn ook handschoentjes onderweg die klanten aan moeten trekken voor ze iets aanraken! Ook dat hoort bij het geldende protocol en ook hier weer rekenen we op begrip van de klanten.

Met Ik moet u echt iets zeggen heeft Mensje van Keulen weer een puik werkje op de korte  baan afgeleverd. In negen verhalen laat ze het groot kleinmenselijk leed zien. Soms hilarisch, soms droevig, maar altijd tot nadenken stemmend. Ze zou twaalf dagen geleden, toen we nog in een andere wereld leefden, in onze boekhandel optreden. Dat hebben we, gezien de omstandigheden uitgesteld. Uitgesteld naar een datum ná het virus.

Zanger van de dag is Ana, Ana Moura. Op dit moment voor mij de fadista met de mooiste stem. Tot ik Ana ontdekte vond ik Mariza een waardig opvolger van Amália Rodrigues, dat is ze natuurlijk ook, maar Ana staat nu op 1. Het liedje Desfado is ook de begintune van filmpjes van de boekhandel op onze site en vaak het eerste liedje na een presentatie of interview in de winkel. Mijn favoriete nummer is Vou dar de beber à dor, uitgekomen in 1968, geschreven door Alberto Janes. Het was een instant succesnummer toen Amália het destijds zong en het nummer dat met me meeging toen we het jaar daarop noodgedwongen weer in Nederland gingen wonen.
Ginjinhas is wat de zanger drinkt in de laatste paar strofen van het liedje en dat doet me altijd denken aan het zomerkamp in Albufeira waar op kosten van de staat de beste leerlingen van het land  (jongens en meisjes gescheiden) een vakantie aangeboden werd. Veel sport, liederen, strandwandelingen, kampvuren op het strand. Ik was een kop groter dan mijn leeftijdgenoten en het was de enige keer in mijn leven dat ik “uitblonk” bij sommige sporten. Een paar avonden ontsnapte ik met wat oudere jongens en gingen we naar de nabijgelegen kroeg in de vissershaven (toerisme was er toen nog niet!) en dronken ginjinhas. We zijn dan ruim vijftig jaar terug in de tijd …

Ik moet u echt iets zeggen, Mensje van Keulen, uitgeverij Atlas Contact, Amsterdam 2020
Bestel hier

Luister hier naar Vou dar de beber à dor door Amália
Luister hier naar Vou dar de beber à dor door Ana Moura
Luister en kijk hier naar Desfado door Ana Moura

Lees hier Berichten uit de boekhandel (4)