Ook vandaag was de winkel dicht, ook vandaag deed dat weer pijn aan het hart. Ook vandaag was er niet veel vooruitgang bij mijn dappere dames en ook vandaag leef ik met ze mee, en ook vandaag leven klanten en uitgevers met ze mee.
Gelukkig telefonisch en via email veel dingen kunnen opvangen. Veel mensen vertonen begrip voor onze moeilijke positie, slechts hier en daar is er toch ook een brombeer. Het vermoeden is dat vrijdag en zaterdag twee drukke dagen worden, veel bestellingen worden opgehaald, de leveringen van de rest van de week moeten ontvangen in het systeem en dat terwijl we wel de regels in acht nemen! Niet meer dan twee klanten, afstand houden, handschoenen.

Nieuw-Zeeland heeft, in tegenstelling tot veel andere landen, voor een echte lockdown gekozen. De grenzen zijn gesloten (iets makkelijker op een eiland) en iedereen en alles moet vier weken binnen blijven. Alleen ziekenhuizen draaien nog. Niet op het strand, het bos, of wat dan ook, binnenblijven! Het aantal besmettingen en sterfgevallen lijkt een halt toegeroepen te zijn. Hoe het daarna moet: daar hebben ze het nog over. Ik denk dat je heel lang niet naar Nieuw-Zeeland zult kunnen!

Nu moet je niet denken dat ik de hele dag naar corona nieuws luister of browse, integendeel, het grootste deel van de dag staat er muziek aan. Dat is sowieso prettiger en bovendien, nu de telefoon doorgeschakeld staat ook fijner voor de bellers (en dat waren er heel wat vandaag). Ik luister in de ochtend tijdens een deel van de rituelen naar Jurgen van den Berg met het NOS radio 1 journaal, in de middag een stukje naar Lara Rense met Nieuws en co, wat later naar Bureau buitenland van de VPRO met wisselende presentatoren en aan het einde van de dag naar Met het oog op morgen ook met wisselende presentatoren. Dan browse ik nog een beetje langs wat vaste sites en dat was het dan. O ja, en teletekst, dat antieke nieuwsvehikel. Best nog heel wat als je het zo opschrijft eigenlijk.

Archief van verloren kinderen is Valeria Luiselli’s vijfde boek. Vier van die vijf totaal verschillende boeken vind ik prachtig, alleen De geschiedenis van mijn tanden vond ik niet bijzonder, te geconstrueerd. In Archief van verloren kinderen vlecht de Mexicaanse Valeria door het eigenlijke verhaal drie andere verhalen. De hoofdlijn gaat over een stel, ieder met een eigen kind, beide geluidenverzamelaars, met een moeizame relatie. Ze ondernemen een roadtrip van New York naar het zuiden. De man wil opnames maken in het Apache gebied en vertelt in een tweede verhaallijn over de geschiedenis en uitroeiing van de inheemse bevolking. De vrouw wil opnames maken bij de muur tussen Mexico en de VS en is bezorgd over de twee kinderen van een vriendin die uit een immigratie detentiecentrum zijn verdwenen, de zoektocht naar de kinderen is de derde verhaallijn. Daarnaast verhaalt de vrouw over de treurzangen van de verloren kinderen, de kinderen die vanuit Midden-Amerika de VS proberen te bereiken. Er zijn nog veel meer invalshoeken en perspectiefwisselingen, een fantastisch literair en geëngageerd boek, dat ik van harte kan aanbevelen.

Dave Brubeck en zijn kwartetten en kwintetten verzorgen de muziek vandaag. Wie kent niet Take five? Als je het niet kent herken je het zodra je het hoort. Voor mij heeft Blue rondo à la Turk nog bijzondere herinneringen. Zoon#2 en zoon#3 kregen pianoles, in het Waalre waar ik het eerder over had. Dat wilde hun vader ook wel, maar dan niet die Suzuki-methode, nee, meteen het echte werk: blues. Dan ook niet zomaar blues, maar Blue rondo à la Turk. De sympathieke piano juf zal het ongetwijfeld hebben afgeraden, maar dat gingen we doen. Kansloze missie. Tempo, akkoorden, vingerbereik noem maar op, echt kansloos. Maar ik luister er nog steeds graag naar, dat wel.

Bestel hier Archief van verloren kinderen van Valeria Luiselli, haar eerste in het Engels geschreven boek, vertaald door Molly van Gelder en Nicolette Hoekmeijer, uitgegeven door Das Mag en Karaat, Amsterdam, 2019

Doe jezelf een plezier en lees ook De gewichtlozen, Valse papieren en Vertel me het einde van Valeria Luiselli. Het laatste boek, een essay aan de hand van de vragen van het formulier dat kinderen moeten invullen van de immigratierechtbank in de VS, sluit prachtig aan bij Archief van verloren kinderen. Je kan ze allemaal op onze site bestellen.

Lees hier het artikel in de Washington Post over Nieuw Zeeland

Kijk en luister hier naar de verhalen van de Decamarone, vertelt door het ITA in samenwerking met VPRO Mondo. Ze zijn inmiddels bij aflevering 17!

Kijk en luister hier naar Take five van het Dave Brubeck Quartet, ergens in België in 1964. Kijk en luister hier naar Blue rondo à la Turk door het Dave Brubeck Quartet ergens in 1959. Let op de vingervlugge Dave en zie dat er in die tijd gewoon bij opnames werd gerookt!