Heel veel mensen bieden hulp aan of betuigen hun medeleven, niet alleen met de dappere dames, maar ook met de situatie van de winkel en met mezelf. Dat varieert van collega boekhandelaren en uitgevers die hulp aanbieden, tot een klant die belde dat hij vandaag z’n boek had opgehaald waar hij zo smachtend naar uitkeek en daar heel blij mee was, of een collega-ondernemer bij ons pleintje die dingen voor je wil doen. Heel lief allemaal, daar zijn we heel blij mee!
Mijn zaterdag collega kwam medicijnen brengen én een vers tasje boeken! Ook heel lief. Komende week weer nieuwe boekverhalen!

De Generalitat (regering) van Catalonië stelt een aantal jeugd- en familieherbergen ter beschikking aan verzorgenden in verzorgingstehuizen. Veel van die mensen kunnen of mogen na de werkdag niet naar huis en kunnen op deze manier toch uitrusten. Vaak verbleven ze onder slechte omstandigheden binnen de tehuizen. De herbergen zijn ook opengesteld voor kinderen wiens ouders zijn opgenomen of gezondheidswerkers zijn die niet thuis kunnen of mogen komen. (bron La Vanguardia) Ik heb in Nederland niet van een dergelijk initiatief gehoord. Wel van verzorgenden die in een tehuis blijven, maar verder? Gaat iedereen na zijn dienst naar huis? Hoe is dat geregeld voor IC personeel?

De hemel boven Lima van Juan Gómez Bárcena speelt in het Lima van zo’n 120 jaar geleden, een andere wereld dan nu. Eén ding weet je wel: hoe het weer was in die tijd. Het gezegde “It never rains in Lima” is (bijna) waar. Alleen in jaren van El Niño wil het wel eens tekeergaan, de laatste keer zo’n twintig jaar geleden. Iets minder dan twintig jaar geleden was ik met zoon#2 en zoon#3 in Lima. We zijn er kort gebleven, op doorreis naar Cusco (Qosqo) en natuurlijk Machu Pichu, een wonderschone reis. In de wintermaanden is de luchtvochtigheid in Lima wel 95%. In dat klimaat ontmoeten twee jongens elkaar op de universiteit, de een telg uit een rijke familie deel uitmakend van het establishment, de ander uit een nouveaux riche familie die fortuin heeft gemaakt in de rubber. De jongens hebben niet veel belangstelling voor hun rechtenstudie, ze willen grote dichters zijn. Van de beroemde Spaanse dichter en latere Nobelprijswinnaar Juan Ramón Jiménez willen ze een gesigneerde dichtbundel. Ze schrijven hem een brief door een gecreëerd vrouwelijk personage, er ontstaat een briefwisseling en Juan Ramón is uiteindelijk verliefd en het lijkt erop dat hij scheepgaat naar Lima. Een leuk boek, dat een inkijkje geeft in de stormachtige Peruaanse maatschappij van het begin van de vorige eeuw.

De muziek van de dag is van Mecano, de groep die ik ontdekte in 1982 in Barcelona met het nummer Maquillaje (make-up), de vierde single van de groep, van hun eerste album Mecano. De groep bestond uit de broers Nacho en José Maria Cano en Ana Toroja, destijds de vriendin van José Maria. De stijl van de eerste albums werd techno pop genoemd, later vanaf het vierde album, Entre el cielo y el suelo, was het meer pop rock. Op dat vierde album staat Hijo de la luna (zoon van de maan), dat zelfs in Nederland enige bekendheid genoot. Maar ook Me cuesta tanto olvidarte (het kost me zoveel moeite je te vergeten), dat, ook al gaat het ergens anders over, in het refrein een herinnering is aan zoon#1. Ze hebben zoveel moois gemaakt, de meeste liedjes kan ik meezingen (doe ik niet in gezelschap, dan zetten ze in China de vuilnisbakken buiten, zou ex#1 zeggen). Sinds 1982 reist Mecano met me mee en is ook met enige regelmaat in de winkel te horen.

Bestel hier De hemel boven Lima van Juan Gómez Bárcena, originele titel El cielo de Lima, vertaald door Peter Gelauff en uitgegeven door Uitgeverij Wereldbibliotheek, Amsterdam 2019

Kijk en luister hier naar de enorm gedateerde clip Maquillaje door Mecano
Kijk en luister hier naar Hijo de la luna, in een iets moderner jasje, door Mecano
Kijk en luister hier naar Me cuesta tanto olvidarte, van Mecano

Omdat het zo mooi is, luister hier naar Una de esas noches sin final met Inma Cuesta en Javier Limón.