Het hoogtepunt van de dag was het voorlezen aan de kleindochters, altijd leuk. Dan is Groningen dichterbij dan je denkt. Jip en Janneke en een verhaaltje uit een boek van toen zoon#2 en zoon#3 nog klein waren, In de maneschijn.
De winkel was dicht vandaag.

Maurice de Hond heeft zich vastgebeten in covid-19 en als leek zeg ik: niet onverdienstelijk. Hij krijgt weinig aandacht voor zover ik kan zien. Net als Jack Alderliefste die op Facebook al begin deze maand repte over ACE receptoren, waar recentelijk ook door een onderzoek van de universiteit van Nijmegen op gewezen werd. Hoor ik ook niet veel meer over. Dat laatste onderzoek laat zien dat de tweede fase van mensen op de IC niet meer covid-19 gerelateerd is maar door het lekken in de longen komt. Lees het na! Vraag is: waarom horen we hier zo weinig over? Omdat de onderzoekers geen valse hoop willen wekken of omdat de RIVM bonzen er geen aandacht voor hebben. Omdat mensen als Alderliefste en De Hond als querulanten worden gezien? Omdat het nepnieuws is? Geen idee, maar zou het wel willen weten!

Gisteren in één ruk De regen van Ionah van de Madrileen Santiago Pajares uitgelezen. Wat een pareltje, wat een genot om te lezen, mede door de vertaling van Jacqueline Visscher. De auteur kruipt in het hoofd van Ionah die niets anders kent dan de keet waarin hij samen met zijn moeder in de woestijn woont. Ze hebben een waterput, een klein moestuintje en vangen hagedissen. Dat is alles. Naarmate Ionah ouder wordt wil hij meer weten, maar zijn moeder vertelt nagenoeg niets over de catastrofe die de wereld veranderd heeft of het leven daarvoor. Ze heeft hem verteld over regen en hoe hij ook zijn best doet, hij kan het concept niet begrijpen, maar hij verlangt er wel naar. Daarom vertelt ze hem verder niets, om niet meer verlangens aan te wakkeren. Ze leert hem te overleven in de woestijn, leert hem de woestijn te lezen, leert hem te vechten en voor de waterput te zorgen. Ze leert hem te overleven zonder zijn moeder en als Ionah op 11 jarige leeftijd alleen achterblijft kan hij dat ook. Op zijn 21^ste besluit hij te vertrekken, naar het westen, naar die wereld waar zijn moeder vandaan kwam. Maar op die tocht komt hij Shui tegen, op sterven na dood. Hij neemt hem mee terug, verzorgt hem en er ontstaat een band. Uiteindelijk wordt Ionah gedwongen te vertrekken naar het oosten, naar de wereld van na de catastrofe. Die tocht alleen al is heroïsch. Zeer de moeite waard dus.

Toquinho (1946) is één van die fantastische samba en bossa nova zangers die met en na die muzikale dreun die destijds uitgedeeld werd door Vinicius de Moraes en Tom Jobim hun plaats opeisten op de Braziliaanse en internationale podia. Toquinho, met ouders van Italiaanse afkomst, heeft in het begin van zijn carrière veel samengewerkt met Vinicius. Daarna heeft hij zelf teksten geschreven en op muziek gezet. Het meest bekende nummer van Toquinho is Aquarela, dat in die vorm eerst in samenwerking met Maurizio Fabrizio in het Italiaans is opgenomen. Dat liedje is een samenvoegsel van een Italiaans liedje van Maurizio en een liedje dat Toquinho nog samen met Vinicius had gemaakt voor een televisieserie: Uma rosa em minha mão. Toquinho treedt nog steeds op.

Bestel hier De regen van Ionah, door Santiago Pajares, oorspronkelijke titel La lluvia de Ionah, vertaald door Jacqueline Visscher, uitgegeven door Atlas Contact, Amsterdam 2018

Luister hier naar Aquarela door Toquinho
Luister en kijk hier naar Tarde em Itapoã door Toquinho en Gilberto Gil (minister van cultuur onder Lula, dat waren nog eens andere tijden!)
Kijk en luister hier naar Toquinho met Baden Powell op de berimbau

Lees hier persbericht RadboudUMC
Lees hier de column van Maurice de Hond
Lees hier de Facebookpost van Jack Alderliefste