Het verkeer op de snelweg (de A9 in Amstelveen, in dit geval) lijkt steeds verder toe te nemen, ondanks alle berichten van stilte op straat. Op de snelweg is de afgelopen dertig dagen geen stilte geweest, want het vrachtverkeer raasde door. Nu zie ik in toenemende mate ook personenwagens zich over de snelweg bewegen. Waar dat een teken van is? Subjectieve waarneming in ieder geval, of een vooruitlopen op een eventuele versoepeling van maatregelen? Voorlopig zie ik niet hoe welke versoepeling dan ook voor mensen zoals ik aan de orde is. Na deze dertig dagen zal het zeker nog langer dan dertig dagen duren, ook in een anderhalve meter samenleving. Zelfs dan zou ik de tram niet in kunnen, om maar wat te noemen, waarom had ik anders zolang binnen gezeten? Moet ik toch met m’n klapvoet weer fietsen gaan leren. Dat moet te doen zijn natuurlijk!

De winkel was dicht vandaag, morgen ook. Ik heb goede hoop dat we volgende week een paar dagen open kunnen zijn, maar mijn dappere dames moeten wel helemaal opgeknapt zijn natuurlijk. We gaan het meemaken.

De Paraguayaanse vriendin van zoon#4 heeft gisteravond (Nederlandse tijd) gehoord dat ze geen covid-19 meer heeft en bovendien dat ze niet besmettelijk meer is. Dat was na ruim drie weken quarantaine een fijne mededeling! In The New York Times ziet men de aanpak in Paraguay als voorbeeldig: een hele vroege strenge lockdown. Bovendien doet men ook aan contactonderzoek, iets wat vrij snel na de uitbraak in Nederland achterwege werd gelaten vanwege de snelle ontwikkeling van de besmettingen. Een ander land dat dat anders aanpakt is Nieuw-Zeeland. Naast een vroege strenge lockdown zijn ze meteen aan de slag gegaan met het op grote schaal rekruteren van verpleegkunde en geneeskunde studenten. Niet om ze in te zetten in de zorg, maar om ze het contact onderzoek te laten doen. Alle mensen identificeren, nabellen, in quarantaine zetten. Heel arbeidsintensief maar praktisch opgelost op deze manier. Hier lijkt het erop dat we in de aanloop naar een “exit” toch ook weer overgaan naar contactonderzoek. Misschien ook studenten inschakelen? Inhuren? Burgerdienst? Vrijwilligers? Werklozen? Mensen beschikbaar maken hiervoor die voldoende kwalificaties bezitten om dit werk te doen, zullen we maar zeggen.

Vrije radicalen van schrijver, columnist en cartoonist Carolina Trujillo heb ik met veel plezier gelezen. Het dubbele van in een land leven maar thuis in het land van herkomst te weten is heel herkenbaar. Hoofdpersoon Jaime groeit op in de Goudkust, een kleine gemeenschap net buiten Montevideo. Hij verliest zijn twee ongeveer twintig jaar oudere broers als ze een juwelier overvallen om aan geld te komen voor de Tupamaro. Daarna zijn vader, die zich ophangt in zijn gevangeniscel. Bij de begrafenis van zijn broers ontmoet hij Gas(tón) en ze worden maatjes, heel jong waren ze. Jaime is meer bij Gas dan bij zijn moeder die zich van verdriet doodslikt aan rommel. Na de dood van zijn moeder gaat hij bij oma in Amsterdam wonen, volgt de school van de journalistiek en krijgt leuke opdrachten. Iedere winter gaat hij naar de Uruguayaanse zomer, naar Gas. Die is aan de kust in La Pedrera gaan wonen en doet dingen die ertoe doen, hij is een vrije radicaal. Aan één van die acties, gericht tegen de pulpfabriek van het Finse Botnia in Fray Bentos doet Jaime ook mee een van die zomers. Uiteindelijk gaat hij steeds minder naar Uruguay en na een heftige relatie met Maria, die fataal afloopt komt hij niet meer buiten. Hij heeft steeds meer, door drugs geïnduceerde, waanideeën, spreekt met Tiqui Tiqui waar Gas vroeger bij woonde en later ook met Gas, die bij hem in Amsterdam komt wonen. Of is dat ook een waanidee? Komt de psychose door overmatig cocaïne en alcohol gebruik, door vrij radicalen in het lichaam? Feit is wel dat er ineens aanslagen gepleegd worden in Nederland. Tegen rijken. Uiteindelijk gaat Jaime terug naar Uruguay en laat Gas en Tiqui Tiqui achter. Of niet? In de hut in La Pedrera verschanst hij zich en komt niet meer naar buiten. Deze samenvatting doet geen recht aan het rijkgeschakeerde en goed opgebouwde, gelaagde verhaal.

Ik heb ook nog een lijntje met één van die deelverhalen in het boek. Jaren geleden is mijn productiemanager in Nederland voor het project van ons bedrijf in Fray Bentos naar Uruguay gegaan. We hebben daar een toeleveringsfabriek voor Botnia gebouwd, op hun terrein. Die fabriek voorziet de fabriek van Botnia van vrije radicalen om de pulp mee te bleken. Van mijn collega hoorde ik inderdaad verhalen over protesten aan beide kanten van de rivier de Uruguay, blokkades, afgesloten bruggen, manifestaties. Ook Argentinië en Uruguay hadden een dispuut over die pulpfabriek. De fabrieken zijn er toch gekomen, ondanks de inspanningen van Gas en Jaime.

Van the man is de muziek van vandaag. Ook weer zo’n zanger die meer tijdgebonden is geweest voor mij dan een blijvertje, een enkel nummer daargelaten. Eén van die nummers is Have I told you lately, dat ik ex#2  liet horen aan de vooravond van de geboorte van zoon#4. Die paar andere nummers komen nog wel eens langs op een playlist ofzo, maar Van Morrison is niet echt iemand die met me meegereisd is door de jaren heen. Wel weer leuk om hem een paar uur te horen trouwens, daar niet van!

Bestel hier Vrije radicalen, door Carolina Trujillo en uitgegeven door Uitgeverij Querido, Amsterdam, 2017

Lees hier artikel in The New York Times over de aanpak van Paraguay in de Corona crisis.