Vanmiddag waren we weer open, het was druk en beetje bij beetje gaat de winkel er weer uitzien zoals het hoort. Zowel in de winkel als aan de telefoon veel mensen die blij zijn dat we er, weer, zijn. Daar worden wij ook blij van!

Eerder deze week Jip en Janneke ingeruild voor Het grote Rintje voorleesboek van Sieb Posthuma bij het voorlezen voor m’n kleindochters. Dat beviel wel. De verhaaltjes zijn iets langer maar ook iets meer van deze tijd. Een klassieker, zoon#4 en dochterlief hebben er ook van genoten destijds.

Veel landen in de wereld hebben het over versoepelen. Ieder land doet dat op zijn eigen manier, z’n eigen tempo, met het oog op z’n eigen bevolking en politieke constellatie. Hoopgevend is het wel natuurlijk. De ellende is nog niet voorbij, maar er is licht aan het einde van de tunnel! Mijn positief ingestelde zoon#2, mede instigator van mijn thuisisolatie, denkt dat ik over een paar weken wel weer naar buiten kan en ook, das belangrijk, naar de winkel! Natuurlijk zijn er andere geluiden, maar vandaag houd ik me even vast aan deze stip op de horizon: naar buiten en aan het werk!

Weinig wist ik van het FNL (Front de Libération Nationale) anders dan van het bestaan van die Algerijnse bevrijdingsbeweging en de tegenbeweging de OAS (Organisation de l’Armée Sècret). De roman De voyeur van Christophe Boltanski speelt in Parijs tegen de achtergrond van de FNL in Parijs. Bij het opruimen van de flat van zijn overleden moeder ontdekt hij documenten die lijken op beginnende romans. Geen van de verhalen is afgemaakt. Dan verweeft hij die verhalen met het leven van die moeder. Grote vraag blijft of ze nu echt hand en spandiensten verleende aan de FNL? Ook de grote demonstratie in Parijs in 1961 waarin zo’n 30.000 Algerijnen meeliepen en de politie met scherp schoot komt langs. Er zouden honderden lijken in de Seine zijn gegooid die dag. De Franse overheid ontkent dat tot op de dag van vandaag. Een mooi opgezet verhaal, dat inzicht geeft in het studentenleven en de illegaliteit van eind jaren vijftig. Aanradertje.

Hans en Candy (r) Dulfer

Al in 1990 bij het uitkomen van haar eerste album, Saxuality, viel Candy Dulfer me op. Haar alt-saxofoon is totaal herkenbaar als haar eigen geluid. Zoals je Miles Davis na twee maten herkent aan zijn klankkleur, zo heb ik dat met mevrouw Dulfer ook. Ik heb haar kort twee keer op het NSJF gezien en gehoord. Kort omdat ze op een groot podium optrad voor een enorme mensenmassa en van dat laatste ben ik niet zo. Vanuit de periferie van die massa moet je het hebben van de grote schermen, das ook weer zoiets. Sinds haar 14^de heeft ze al haar eigen band en ze heeft samengespeeld met veel groten in de jazz en popmuziek. Hoogtepunt van mijn Candy leven was toen ze in de winkel optrad. Ze is ambassadeur van de stichting Dutch Cell Dogs en die club had een prentenboek uitgegeven.  Het boek Naar huis van Karin Wesselink met illustraties van Quinten de Meyere was op tournee langs boekhandels. Toen ze ons vroegen of ze ook bij ons het boek mochten presenteren vroegen we of Candy ook meekwam en wilde spelen. Dat was geen probleem. Zo eenvoudig is het soms. Candy nam haar toetsenist mee. We hebben vaker levende muziek in de winkel gehad, maar nooit zoals Candy Dulfer. Twee noten en de ruimte vult zich met plezier, vrolijkheid, enthousiasme. Het was een genot! Ik zou haar graag terughalen naar de winkel, maar tot nu toe is dat niet gelukt. Maar we geven het niet op, we zijn fan van Candy!

Bestel hier De Voyeur van Christophe Boltanski, oorspronkelijke titel Le Quetteur, vertaald door Prescilla van Zoest en uitgegeven door uitgeverij Cossee, Amsterdam, november 2019

Kijk en luister hier naar Lily was here met Candy Dulfer
Kijk en luister hier naar My funk met Candy Dulfer