Vandaag was de winkel in de middag open, met minder dozen dan gister, maar nog steeds veel klantbestellingen. Het begint inderdaad te wennen, dit nieuwe normaal. Toch zijn er nog altijd mensen die geen begrip hebben voor de maatregelen en dat zal na de persconferentie van gisteravond niet minder worden vrees ik.
Het is al een paar weken aan de gang, meer verkeer op de snelweg! Nu met de versoepelingen die gister zijn aangekondigd kan je wachten op de eerste files door drukte. Ook zie ik per dag het vliegverkeer toenemen. Na een paar weken lege luchten kwam er al af en toe een vlucht langs, nu zijn het er alweer meerdere per dag. Ver nog van wat het was, dat is waar, maar ook daar zit dus beweging in. Het is afgelopen met de rust!
Meneer Rutte legt nu de nadruk op wat weer wel mag en minder op wat niet mag. Over ouderen en mensen in de risicogroep werd niets gezegd. Binnenblijven betekent dat voorlopig. Ik zal binnenkort mijn eigen OMT leden weer eens raadplegen wat die ervan vinden. Twee standpunten ken ik wel: over twee weken aan het werk en thuisblijven tot er een vaccin is. Tja, doe het daar maar mee …

Ondertussen moeten de inwoners van de staat São Paulo vanaf vandaag mondkapjes op als ze de deur uitgaan. Niet alleen in het OV of de supermarkt, nee, overal! Daarmee gaat de staat voorbij aan de recalcitrante president Bolsonaro die maar blijft hameren op hetzelfde aambeeld: de economie moet aan de praat. Open de winkels, de bedrijven, de scholen, wees geen watje! Met meer dan 125.000 besmettingen en bijna 9000 doden is Brazilië opgerukt naar de negende plaats van deze dubieuze wereldranglijst. In Brazilië is São Paulo de zwaarst getroffen staat. Hoe de ongeveer 45 miljoen paulistas aan mondkapjes moeten komen staat er niet, zullen voor het grootste deel zelf gefröbelde dingen worden denk ik. Deze Vlaamse fröbelaar maakt er iets moois van

Wat een heerlijk boek is Een vrouw apart en de stad van Vivian Gornick, weer zo’n schrijver waar ik nooit eerder iets van gelezen had en die ik op m’n lijstje heb gezet! Het boek is een lappendeken van herinneringen, korte essays, observaties en gesprekken. Delen ervan zijn eerder in verschillende tijdschriften verschenen. Rode draad zijn haar gesprekken met, zoals ze zelf zegt, mijn vriend Leonard, een geestige intelligente homo, met een fijnzinnige kijk op zijn eigen ongeluksgevoelens. Zowel Leonard als Vivian zijn al heel lang alleen en vinden in elkaar gelijkgestemde zielen. Een bijzondere plaats in het boek is voor Vivian’s moeder waar ze een ingewikkelde relatie mee heeft. Vivian’s feminisme is ook wel aanwezig, maar niet zo prominent als in eerder werk, lees ik. Het meest belangrijke in dit boek is de stad, ze is verknocht aan New York, the Bronx, maar vooral Manhatten, wandelt er uren en geniet van de herrie, de chaos, dat er alles is en alles kan. Een aanrader, deze vrouw!
New York stond al op het lijstje, maar nu nog meer. Mocht ik ooit de loterij winnen dan zoek ik daar een pied-a-terre! Vooralsnog wil ik er graag met dochterlief naar toe, in de we hebben een vaccintijd.
Bestel hier Een vrouw apart en de stad, door Vivian Gornick, oorspronkelijke titel The odd woman and the city, vertaald door Caroline Meijer, uitgegeven door Nijgh & Van Ditmar, Amsterdam 2019

Wat een mooie warme melodische blues tenorsaxofoonspeler was Ben Webster! Ik zocht pas een paar jaar mijn weg in de wondere wereld van de jazzmuziek toen Webster overleed in Amsterdam, in 1973, aan een hersenbloeding. Gelukkig is er heel veel bewaard gebleven van zijn optredens en albums. Hij was jarenlang de lead tenorsax in de band van Duke Ellington, en heeft verder met vele groten in de jazz wereld gespeeld. Mooi zijn de opnames met het Oscar Peterson trio, maar ook die van Billie Holiday’s All Stars. Geniet!
Luister en kijk hier naar het Oscar Peterson trio met Ben Webster, Hannover 1972, hoe mooi wil je het hebben?
En dan dit pareltje uit 1957: Lady Day zingt Fine And Mellow met Coleman Hawkins, Lester Young, Ben Webster, Gerry Mulligan, Doc Cheatham, Milt Hinton, Sanny Barker, Mal Weldron, Osie Johnson, Vic Dickenson en Roy Eldridge