Vandaag was de winkel open en helemaal klaar voor de Moederdag drukte die er toch altijd is op zo’n zaterdag., maar die drukte viel een beetje tegen. Dat gaf dan wel weer mooi tijd om de winkel weer meer op orde te brengen, daar viel nog heel wat aan te doen na de voorgaande periode. Ook zijn we weer een stapje verder gegaan naar het nieuwe normaal, we hebben de tweede kassa ook geopend. Nu hebben twee kassa’s bijna diametraal tegenover elkaar en dat helpt in de spreiding van klanten. Mijn collega’s moeten er wel meer voor omlopen, maar ik denk dat dat maar tijdelijk is.

rood fase 0 oranje fase 1

Vervolg van de aflevering van gisteren: de Spaanse regering heeft het verzoek van Madrid om daar fase 1 van de de-escalatie te laten ingaan, is, zoals verwacht, afgewezen. Spanje is een lappendeken geworden met verschillende gradaties van de-escalatie. Naarmate de tijd vordert zal het nog meer versnipperen, met meer verschillende fases.

Het was al een tijd geleden dat ik iets van Isabel Allende had gelezen, misschien was de laatste wel Het oneindige plan uit 1991, ik vond haar magisch realisme mooi, toen ze dat losliet werd het minder in mijn ogen. Haar nieuwste boek, Bloembad van zee, trok me toch weer aan. Niet om het magisch realisme, dat zit er niet in, maar om de geschiedenis. Beginnend in Barcelona tegen het einde van de Spaanse burgeroorlog, gaat het verhaal via Frankrijk verder in Chile. Als Pinochet daar aan de macht komt verhuizen de hoofdrolspelers naar Venezuela (zoals destijds de auteur ook) om dertien jaar later weer terug te keren naar Chile. Ik realiseer me nu dat Allende in Venezuela (1975-1988) woonde toen ik daar ook woonde (1977-78), maar ja, toen had ze nog niets gepubliceerd. Als je dan bedenkt dat het toen democratische Venezuela nu de bron is voor een enorme Zuid-Amerikaanse vluchtelingenstroom, dan is er veel veranderd in die veertig jaar. De hoofdrolspelers in het boek zijn Víctor Dalmau en Roser Bruguera. Zij ontvluchten Spanje na de overwinning van Franco, Roser is dan zwanger van de in de strijd gesneuvelde broer van Víktor. Ze sluiten een verbond, trouwen en trekken verder samen op. Allende volgt hen tientallen jaren tot het einde van hun ballingschap in Venezuela. Pinochet is weg, Franco is dood, naar welk vaderland keren ze terug? Zeer de moeite waard, niet in het minst om de historische context.
De titel van het boek komt uit een strofe van een gedicht van Pablo Neruda, een metafoor voor Chile. Neruda speelt ook een rol in het boek, hij organiseerde de reis van veel Spaanse vluchtelingen naar Chile, op de SS Winnipeg.
Bestel hier Bloemblad van zee, door Isabel Allende, oorspronkelijke titel Largo pétalo del mar, vertaald door Rikkie Degenaar en uitgegeven door Wereldbibliotheek, Amsterdam, januari 2020

Ongeveer zes miljoen Venezolanen zijn hun vaderland ontvlucht in de afgelopen vijftien jaar. Eén derde daarvan is naar Colombia gegaan, en bijna een miljoen naar Peru. De andere helft is verspreid over vrijwel alle Spaanssprekende landen, Brazilië en de Verenigde Staten. Veel van die landen proberen de vluchtelingenstroom in te dammen en nemen alleen hoger opgeleide vluchtelingen op. De arme sloebers trekken naar Colombia en Peru. In dat laatste land gelden inmiddels ook restricties. Alleen Colombia heeft nog steeds een open grenzen politiek. Een van de redenen is dat Venezuela ruimhartig vluchtelingen uit Colombia (en bijvoorbeeld uit Chile, zoals Isabel Allende) opnam in de vorige eeuw toen dat land werd verscheurd door narco’s, bevrijdingslegers, para-militairen, boevenbendes en het eigen leger. Daarnaast heeft de huidige conservatieve president een enorme hekel aan Nicolás Maduro en zou hem het liefst eigenhandig verwijderen uit Venezuela. Hij kan de slachtoffers van het Maduro regime niet in de kou laten staan.
Toen kwam corona en zette ook daar de wereld op z’n kop. Lockdown. Heel veel van de Venezolaanse vluchtelingen verdienen hun dagelijks brood in de informele economie en die is nu weggevaagd. De Colombiaanse regering ondersteunt de armsten, maar het merendeel van de Venezolanen heeft zich niet geregistreerd toen ze in Colombia aankwamen. Ze bestaan niet in de bureaucratie en hebben daarom ook nergens recht op. Veel Venezolanen proberen dan maar terug te gaan naar familie in Venezuela, daar is ook niks, maar wel je familie. Over die enorme vluchtelingenstroom in het noorden van Zuid-Amerika horen we weinig en dat is vreemd. In omvang is deze ramp enorm, er is alleen geen allesvernietigende oorlog. Daar heb je wat aan als je voor de tweede keer ergens een riviertje in het grensgebied doorwaadt, nu op weg naar huis en waarschijnlijk meer ellende. Je ziet de cijfers ook niet terug bij de UNHCR, omdat vluchtelingen breed uitgewaaierd zijn, vaak niet als zodanig zijn geregistreerd, er geen opvangkampen zijn enzovoorts. Nee, deze mensen moeten het zelf zien te rooien, ook in tijden van corona.

Dayna Kurtz is weer een van die zangers die ik in Curitiba ontdekte, in dit geval in 2002, met haar album Postcards from downtown (zie ook afleveringen 4, 40 en 43). Deze Amerikaanse maakt al meer dan twintig jaar prachtige muziek, maar is nooit echt doorgebroken.
Kijk en luister hier naar Venezuela, door Dayna Kurtz
Kijk en luister hier naar Love got in he way door Dayna Kurtz