Vandaag, na de ochtendrituelen veel gedaan voor de winkel. Niet alleen telefoontjes, maar inkoop, offertes, bestellingen, emails. Ook in de winkel was het een onrustige dag met veel a-typische klanten. Maar in beide gevallen een goede dag, het nieuwe normaal begint steeds meer als normaal te voelen. De grote vraag is nu, wanneer voeg ik me in het nieuwe normaal? Vooralsnog blijf ik thuis, tenminste tot twee weken na het openen van de basisscholen gisteren, dan zitten we rond 25 mei. In die week maar kijken hoe het ervoor staat met het aantal besmettingen, met het gedrag van mijn medeburgers die zich niet allemaal neerleggen bij het nieuwe normaal. Belangrijk ook, met hoe ik me in de winkel ga bewegen. Na de acht weken die ik vandaag op de teller op, zijn twee welken te overzien.

We hebben de pandemie bedwongen zonder de economie de nek om te draaien, ik parafraseer de woorden van Portugals minister-president António Costa. Vervolgens

Hoekstra

blijkt dat nogal tegen te vallen. De staat heeft 6,2 miljard aan leningen aan het bedrijfsleven gegarandeerd, meer zit er niet in. Het wachten is nu op het steunpakket van de EU, dat na de laatste top naar de Europese Commissies is gestuurd om een voorstel te maken. Ik heb nog geen voorstel gezien, eerlijk gezegd. Ook in Portugal weten ze wie Wopke Hoekstra is, een twijfelachtige eer voor de minister. Naast garanties op leningen is er ook een maatregel die lijkt op arbeidstijdverkorting op kosten van de overheid. De economie is dan niet de nek omgedraaid, op apegapen ligt ze wel. Als voorbeeld noemde de minister-president de export naar Spanje en Duitsland, de twee grootste handelspartners van het land. Als daar de economie niet opkrabbelt merkt Portugal dat direct. Iets dergelijks evenzo voor de toerismesector. Niet de nek omgedraaid, maar in heel zwaar weer, net als de meeste landen in de wereld die getroffen zijn door de pandemie

In Dagen zonder jou van de Segoviaanse Elvira Sastre gaat het over de liefde in al haar aspecten. Over de liefde tussen Gael en zijn grootmoeder Dora, over de liefde van Dora voor haar door de falangisten vermoordde Cubaanse man, over de liefde tussen Gael en Marta. Over de overgave aan elkaar, het elkaar weer kwijtraken, het kapotgaan en er weer bovenop komen. Sastre doet dat poëtisch en dat is niet zo gek, dit boek is haar romandebuut na een hele serie dichtbundels. Het boek schakelt steeds tussen het verhaal van Dora en dat van Gael, tussen het leven van meer dan negentig jaar van Dora en het nu van Gael. Het speelt in het Andalusiche dorp Alhama, in de hoofdstad Madrid, in het Cubaanse dorp Santa Clara, het geboortedorp van Gael’s grootvader, en in Parijs. Een rollercoaster van emoties, heel invoelbaar geschreven en af en toe tot tranen toe zo mooi.
Bestel hier Dagen zonder jou, door Elvira Sastre, oorspronkelijke titel Días sin ti, vertaald door Mia Buursma en uitgegeven door Prometheus, Amsterdam, mei 2020

Met haar zwoele donkere lage stem werd Ana Carolina bekend toen we net in Curitiba woonden, net als Adriana Calcanhoto in de vorige aflevering. Op haar tweede album uit 2001 staat ook meteen haar grootste hit: Quem de nós dois, gebaseerd op de hit La Mia Storia Tra le Dita uit 1994 van de Italiaan Gianluca Grignani. Net als zoveel musici in dit streaming tijdperk moet ze het hebben van liveoptredens en dat doet ze veel, vooral in Brazilië, maar ze reist de hele wereld over inmiddels. Zo is de opname van É isso aí live samen met de immens populaire Seu Jorge een van haar andere hits. Het is de Portugeestalige versie van The blower’s daughter van Damien Rice.  Ana Carolina zingt zowel eigen werk als covers en ze heeft met name een grote bewondering voor het werk van Chico Buarque, die ongetwijfeld ook nog wel een keer voorbij zal komen in deze rubriek.
Kijk en luister hier naar Quem de nós dois door Ana Carolina live
Kijk en luister hier naar É isso aí door Ana Carolina en Seu Jorge, live natuurlijk