Zo optimistisch als ik was over het weer aan de slag kunnen, zo teleurgesteld ben ik vandaag. Vandaag heb ik die verwachtingen getemperd, bijgesteld heet dat.
Na de verschillende mensen in mijn OMT te hebben gesproken is duidelijk dat de reden voor mijn vrijwillige thuisisolatie nog steeds valide is. Ik moet er alles aan doen het virus niet te krijgen. Nu niet, maar ook straks niet. Totdat er een vaccin is ben ik niet echt veilig. Ook niet bij mensen die wel covid-19 hebben gehad, ze zijn misschien immuun, maar kunnen wel besmettelijk zijn. De meningen zijn verdeeld in het OMT over wat ik wanneer zou moeten kunnen en mogen, ook tussen de vier medici die daarvan deel uitmaken.
Ik ga niet werken tot twee weken na 1 juni, als duidelijk is wat de gevolgen zijn van de verdere versoepeling op 1 juni. Mijn thuisisolatie kan iets soepeler, ik kan mensen thuis ontvangen met inachtname van afstand, ik kan mensen ontmoeten buiten, op afstand. Ik ga niet naar winkels en andere plaatsen waar mensen zijn die het niet zo nauw nemen met de maatregelen.
Wordt er maar eens vrolijk van.
Maar ja, je zal maar in Venezuela , Brazilië of El Salvador wonen bijvoorbeeld, ik heb een luxeprobleem.

Na Visser (aflevering 54) en Met planten leren praten (55) weer een rouwkroniek en weer schitterend geschreven. Dat mijn naamgenoot goed kon schrijven wist ik al, Treindromen is ook al zo’n prachtig boek. In dit elf jaar eerder geschreven maar nu pas vertaalde De naam van de wereld bevestigd Denis Johnson dat. Hij verhaalt hier een episode in het leven van Mike Reed, universitair docent geschiedenis, die verdoofd door het leven gaat sinds de dood van zijn vrouw en dochter bij een auto-ongeluk jaren eerder. In het universiteitsstadje in het midden ven de VS begint het te mij hem borrelen, te wringen, te ontwikkelen, hij begint te beseffen. Maar daar zijn gebeurtenissen voor nodig, gesprekken met collega’s, zijn niet verlengde contract en boven alles zijn fascinatie voor Flower Cannon. Je denkt dat hij het uiteindelijk zal aanleggen met het meisje dat zijn dochter had kunnen zijn. Hij komt tot inzicht: Door die woorden begreep ik dat de dood van mijn dochter niet langer kon verdragen. Het zou me kapotmaken. En ik zou het moeten laten gebeuren. Die woorden van Flower waren Later herinnerde ik me het kleine meisje. Ik weet zeker dat ze naar me keek. Ze was niet blind.
Bestel hier De naam van de wereld van Denis Johnson, oorspronkelijke titel The name of the world, vertaald door Peter Bergsma, uitgegeven door Koppernik, mei 2020, met een nawoord van Auke Hulst.

Ik ga nog even door met Braziliaanse zangers. Ook Vanessa da Mata werd bekend in de periode dat ik in Brazilië woonde. In 2002 kwam haar eerste album uit nadat ze omzwervingen had gemaakt als backing vocal in verschillende bandjes, als geneeskundestudent, als basketbalspeler, als model en als liedjesschrijver. Dat laatste deed ze al vijf jaar voordat ze haar eigen album opnam als zesentwintigjarige. Ze schreef liedjes voor Maria Bethânia, Daniella Mercury, Caetano Veloso en Ana Carolina, allemaal MPB-grootheden. Nu is ze dat zelf. Haar repertoire is breder dan MPB, ze zingt ook verdienstelijk Engelstalig, maar het mooist is het toch als ze bossa nova en samba zingt.
Kijk en luister hier naar de samba Acreditar door Vanessa da Mata
Kijk en luister hier naar de tophit Boa sorte door Vanessa da Mata
Vanessa da Mata en veel andere bekendheden deden mee aan dit eerbetoon voor Martinho da Vila, mooi! Kijk en geniet van Sonho meu