Het was een drukke dag in de winkel, maar vooral met van alles en nog wat, je kent dat soort rommelige dagen. De boekpresentatie, georganiseerd door Ambo Anthos, van Terug naar Tarvod door Boris Dittrich was drukbezocht en heel leuk om dat zo virtueel te doen, of zich dat ook in verkoop vertaalt zoals bij een presentatie in de winkel, moet nog blijken. In de winkel kopen mensen dan ter plekke het boek, nu moet het besteld worden en dat hoeft niet stante pede.

Inmiddels is het aantal besmettingen in Portugal boven de dertigduizend uitgekomen met ruim dertienhonderd sterfgevallen. Ook daar vlakt de curve af en is er versoepeling van maatregelen. In het noorden van Portugal, onder andere in de provincie waar ik ooit woonde, zijn er meer besmettingen dan in het midden en zuiden. Een verklaring ontbreekt vooralsnog, met name waarom er zoveel besmettingen zijn in Vila Nova de Gaia. Lissabon en Porto, zijn als grootste steden ook zwaar getroffen.
Voor zowel fans van Harry Potter als van Livraria Lello in Porto was het gisteren een teleurstellende dag. J.K.Rowlings woonde begin jaren negentig twee jaar in de stad, zou vaste klant zijn geweest in de boekhandel, er zelfs hebben zitten schrijven aan Harry Potter én de boekhandel zou de inspiratie zijn geweest voor de trappen in Hogwarts en model hebben gestaan voor Flourish & Blotts, de boekhandel in de Potter serie waar de jonge tovenaars hun magische lesboeken kopen. Niets is minder waar, twitterde Rowling gisteren, ze heeft nooit een voet gezet in Lello. Wist niet van het bestaan. Lello organiseert jaarlijks Harry Potter dagen en trekt duizenden toeristen die bij wijze van spreken Potter zíén in de winkel. Je moet toegang betalen en in een lange rij wachten buiten. De vele toeristen kopen in de meer dan honderd jaar oude boekhandel amper boeken. Ik weet niet of er nu minder mensen naar Lello zullen gaan. Ook niet of er nu meer mensen naar het 99-jarige Majestic Café gaan, want daar heeft ze wel af en toe zitten schrijven zegt J.K. Het kan verkeren.

S.S.Proleterka  van Fleur Jaeggy is een verontrustend boek. Verontrustend in de zin dat je als ouder ziet wat je een kind aandoet door het aan haar lot over te laten. Haar, want de verteller van het verhaal is een meisje dat over zichzelf spreekt als de dochter van Johannes. Rond de crematie van haar vader denkt ze terug aan haar jeugd en met name aan de twee weken durende cruise die ze met haar vader gemaakt heeft toen ze vijftien was. Haar vader, die ze amper kent, na de scheiding van haar ouders mocht hij z’n dochter niet meer zien, leert ze ook in die twee weken niet kennen. Hij gaat zijn gang met zijn verenigingsleden die het schip hebben afgehuurd. Hij merkt niet of laat niets merken als het meisje uit hun hut verdwijnt en heftige avontuurtjes beleeft met bemanningsleden. Johannes blijft afstand houden. Het meisje kent ook haar moeder nauwelijks, die verhuisde naar het buitenland na de scheiding en vertrouwde haar moeder de zorg toe. Met haar oma heeft de dochter van Johannes ook een kille relatie, maar wel een relatie. Uiteindelijk wordt ze op kostschool gezet. De schrijfstijl is staccato-achtig, afstandelijk, kil als het verhaal zelf. Prachtig gedaan, indrukwekkend. Dit is zo’n boek dat je wil herlezen en dat heb ik niet snel.
De S.S. Proleterka was een bestaand schip, deed dienst van 1913 tot het op rotsen liep in 1969, daarna is het gesloopt.
Bestel hier S.S. Proleterka, geschreven door Fleur Jaeggy, vertaald uit het Italiaans door Frans Denissen en uitgegeven door Koppernik, Amsterdam, maart 2019

Sonny Rollins is al net zo lang bij me als die andere jazzgrootheden waar ik het eerder over had en nog zal hebben. Jazz is me niet met de paplepel ingegeven, mijn vader kwam in mijn herinnering niet verder dan Louis Armstrong en Ella Fitzgerald en daar tegenaan schurkend Mahalia Jackson, maar dat is natuurlijk geen jazz. Nee, mijn jazz komt, ook alweer, uit m’n studententijd. Weinig live, ik heb sowieso weinig livemuziek gezien vergeleken met dochterlief bijvoorbeeld. Radio en LP’s, dat was mijn domein en Sonny zat daar al vroeg bij. Nooit een ster geworden zoals Miles, of als Sonny’s leermeester Thelonius Monk, maar wel een grootheid! Hij speelde wel met Miles en Thelonius en alle ander grootheden van die tijd. Die muziek is tijdloos! Sonny is nu 89 en naam vier jaar geleden zijn laatste live album op. Kom daar maar eens om! Het album Saxophone colussus uit 1957 s nog steeds een jazz standard! Het bekendste nummer is natuurlijk God bless the child van het album The bridge uit 1962. Sonny was geen vernieuwer, geen avant-garde, hij is gewoon een verdomd goede tenor-saxofonist!
Kijk en luister hier naar God bless the child door The Sonny Rollins Quartet, 1963
Kijk en luister hier naar Love letters door The Sonny Rollins Trio, 1959