Vandaag een vroege editie, want vanavond komt dochterlief eten en ik maak het zelf klaar. Verwacht niets minder dan haute cuisine! Bij wijze van spreken natuurlijk. Ik kan aardig wat weg koken en bakken, maar ben verre van een natuurtalent en grijp (te) snel terug op beproefde combinaties. Zo heb ik deze lockdown stapels quiches en gehaktbroden gemaakt en de gehaktballetjes die vroeger al meegingen als we om drie uur ’s nachts een plekje veroverden op de vrijmarkt. Deels ingevroren vindt dat dan ook zijn weg weer naar zoon#2 op zijn kot in Delft. Spectaculair zijn mijn kookkunsten zelden. Maar, om met Ollie B. te spreken, een eenvoudige doch voedzame maaltijd maken lukt altijd wel!

Het gaat best wel een druk pinksterweekend worden als ik zo naar de snelweg kijk, tis nog maar donderdag, maar de caravans, campers, aanhangers met bootjes, stockcars, fietsenrekken en omadozen rijden al sinds vanmorgen vroeg zowel west- als oostwaarts.  Dat terwijl de terrassen pas maandagmiddag open mogen.

Gistermiddag was Boris Dittrich in de boekhandel om de boeken te signeren die na de zoom-boekpresentatie van Terug naar Tarvod waren verkocht. Een aantal mensen, waaronder Ellie Lust, maakten van de gelegenheid gebruik om Boris even gedag te zeggen. Vanmorgen om 05:00h was ik in de winkel om alle boeken in te pakken en te voorzien van verzend-labels die ik eerder thuis al had gemaakt via de ultra moeizame site van PostNL. Heel handig voor één label, maar totaal niet geschikt als je er tientallen wil maken. Maar ja, toch maar gedaan, anders was het in de rij bij het PostNL-punt in de supermarkt. Ook niet iets wat je wil in deze coronatijden. Nu is het een kwestie van afgeven en klaar. Het hele project noopt tot denken over meer virtuele evenementen in het pre-vaccin tijdperk. Bewerkelijk maar leuk om te doen!
Bestel hier Terug naar Tarvod door Boris Dittrich, uitgegeven door Ambo Anthos, Amsterdam 22 mei 2020. Misschien hebben we nog een gesigneerd exemplaar!

Tussen al het mediageweld dat Trump en Bolsonaro veroorzaken zou je bijna Nicolás vergeten. Ook Maduro hanteert het aloude “never waste a good crisis” om veranderingen door te drukken terwijl er niemand oplet. Lees er de Schock Doctrine van Naomi Klein nog maar eens op na. Er is sprake van een heftige lockdown, ook al zijn er officieel relatief weinig besmettingen (1121) en slachtoffers (10), waardoor mensen die het al zwaar hadden, en dat waren de meeste Venezolanen, het nu eigenlijk niet meer redden. Niet dat iemand die officiële cijfers geloofd, de situatie is mega erger, ziekenhuizen kunnen niets, want ze hebben niets, zelfs vaak geen stromend water en zeep, amper covid-19 tests en slechts een handjevol slecht ingerichte IC’s. Hulp is onderweg: vijf schepen vol benzine van Iran zijn aangekomen in Venezuela en containers met testkits uit Rusland. Drie keer raden wie daar mee geholpen zijn. Precies. Inmiddels is er ook sprake van het uitstellen van de parlementsverkiezingen die op 6 december van dit jaar horen plaats te vinden, want ja, corona. Maduro zelf zit er nog wel even, na de frauduleuze verkiezingen in 2018 loopt zijn termijn nog tot 2025. Het zal de mensen in San Agostin worst wezen, ze proberen te overleven of te vluchten

Na Harpie en Het schuwste dier weer een verhaal van een jongmens dat zich eigenlijk geen raad weet met zichzelf, niet weet waar het naar toe moet, niet weet wat het mist. Evelien Vos schreef met Niemand keek omhoog een schrijnend verhaal over Lucy, een meisje dat alleen staat, alleen is en daar soms mee tevreden is, maar meestal eigenlijk niet. Na het overlijden van opa, waar ze trouw iedere zaterdagochtend op bezoek ging, vooral omdat niemand anders dat deed, zo aardig is opa niet, besluit ze naar Madrid te gaan. Haar ouders zijn verhuisd naar Zweden, met haar moeder heeft ze een meer dan kille verhouding en haar vader die duidelijk om haar geeft schuilt laf achter zijn vrouw. In Madrid ontmoet Lucy een oude vlam, en gebeuren er toch een paar onverwachte dingen. De eenzaamheid is prachtig beschreven, de hoofdstukken zijn summier, er is weinig franje. Ondanks de zeer matige kritieken vind ik het een mooi debuut.
Bestel hier Niemand keek omhoog door Evelien Vos, uitgegeven door Van Oorschot, Amsterdam februari 2019.

Gefeliciteerd Hans Dulfer met je tachtigste verjaardag vandaag, geen Hans Dulfer 8.0 in de Melkweg dus vanavond. Dat is wel wat hij het liefst wil: optreden. Nu is het afwachten wanneer dat wel weer kan, zelf denkt hij niet vóór 1 januari, met 1 ½ meter ziet ie dat niet eerder zitten. Het feest in de Melkweg gaat gewoon door volgend jaar 28 mei in de Melkweg, zegt Hans op radio NPO1 vanmorgen. Behalve 80 jaar viert hij ook 65 jaar saxofonist en om dat te vieren stond er een tour van vijftig optredens op het programma. Ook niet doorgegaan. Hij kwam niet in aanmerking voor regelingen, want tja, hij heeft AOW. Hij heeft geen last van minder kracht bij het spelen en wil daar gewoon mee door gaan.
Hans en Candy Dulfer in Club Dauphine
Hans Dulfer in Vrije geluiden