Ik ben nu echt aan het aftellen. Ik sta op het rooster voor 16 juni, nog zeventien dagen, dan mag ik weer! Ervan uitgaand dat er niet een nieuwe golf komt na de versoepelingen van 1 juni, natuurlijk. Ik twijfel nog over een mondkapje en/of gelaatsscherm, we hebben beide. Ik weet van mijn collega’s dat handschoentjes niet te doen zijn, dus vaak handen wassen of gellen. Het zal even wennen zijn.
Dochterlief gaat dinsdag weer naar school. Met een aangepast rooster, looproutes, regels over verplaatsen en plaatsen waar je mag zijn of juist niet. Ook daar gel voor je handen en doekjes om je tafel mee schoon te maken. Het zal even wennen zijn. Vier weken en dan is het alweer zomervakantie, een vakantie die korter is dan het thuiszitten de afgelopen tien weken.

Terwijl we in Nederland, en veel andere Europese landen, een verdere versoepelingsstap zetten maandag, wordt in Colombia diezelfde dag de behoorlijk strenge lockdown met een maand verlengd. Er zijn nu bijna 27.000 besmettingen geregistreerd en bijna negenhonderd sterfgevallen. Maar net als in nagenoeg alle Zuid-Amerikaanse landen is hier sprake van ernstige onderrapportage. In het stadje Soacha (1 miljoen inwoners), net ten zuiden van de hoofdstad Bogotá wonen vooral arbeiders, dienstmaagden, Venezolaanse vluchtelingen, stoplichtwerkers en meer informele beroepsbeoefenaars. Deze mensen hebben geen inkomsten meer sinds de lockdown en de burgemeester vreest dat er in zijn stad meer mensen van honger doodgaan dan aan covid-19. Hij heeft iedereen die een voedseltekort heeft opgeroepen iets roods uit het raam of op het balkon te hangen. Er worden voedselpakketten uitgedeeld. Er zijn straten waar uit ieder huis iets roods wappert. Laten we hopen dat de burgemeester het tij kan keren!

Wat een boek weer, hoe verwoest levens kunnen zijn en mensen toch doorleven. Hoe generaties zwijgen, hoe landen zwijgen. Natascha wordt in de eerste december na de oorlog geboren in een kliniek in de buurt van Leipzig, waar haar Russische ouders zich hebben verstopt voor deportatie naar Rusland, later verhuizen ze naar een klein stadje waar net buiten de stadsgrens een buurtje is opgetrokken voor Oost-Europeanen, de huizen genoemd door de stedelingen. De Duitsers zwijgen over hun recente verleden, haar ouders zwijgen over hun verleden in Rusland. Haar moeder, van adellijke komaf maar na de revolutie is heer familie alles kwijtgeraakt, is diepongelukkig. Als Natascha na een half jaar aansterken op een Waalse boerderij, de gelukkigste tijd van haar jeugd, thuiskomt, verdrinkt haar moeder zich niet lang daarna in de rivier. De woede van de ongelukkige vader richt zich op zijn niet gewilde dochter, verwekt nog in het dwangarbeiderskamp bij een vliegtuigfabriek. Natascha heeft een rottijd thuis en op school waar ze enorm wordt gepest als Russin. Uiteindelijk ontvlucht ze huis en school en leeft twee seizoenen als dakloze. Het verhaal vertelt Natascha terugkijkend op haar leven als ze bij de begrafenis is van haar vader die op hoge leeftijd in een tehuis is gestorven. Schrijnend, ogen openend, goed geschreven.
Bestel hier Ergens in dit duister door Natascha Wodin, oorspronkelijke titel Irgendwo in diesem Dunkel, vertaald uit het Duits door Anne Folkertsma, uitgegeven door Atlas Contact, Amsterdam, januari 2020

You’re so vain van Carly Simon (dochter van een van de oprichters van Simon & Schuster) resoneert van zover en toch dichtbij, raar liedje eigenlijk, want het gaat natuurlijk wel over hem. Ook weer zo’n liedje uit m’n studententijd, ook weer zo’n zanger die ik wel bleef volgen, maar uit de verte, af toe kwam ik haar weer tegen, zoals vandaag.
You’re so vain