Vanmorgen, lang na het kraaien van de haan, was ik weer even in de winkel. Boeken ruilen, wat administratieve dingetjes en de airco bekeken. Als we die aanzetten recirculeren we de lucht alleen maar, er komt geen verse lucht aan te pas. Alleen de voordeur open, wat we al coronalange weken doen brengt ook niet heel veel frisse lucht. De achterdeur ook openzetten, dan wel, maar dat is weer gevoelig voor diefstal, want weinig toezicht. Maar daar is wellicht iets aan te doen!

Ivo van Hove neemt na 69 afleveringen afscheid van de Decamerone vertellingen, morgen gaan de theaters weer open! Ivo brengt dan Wie heeft mijn vader vermoord naar het boek Ze hebben mijn vader vermoord van Édouard Louis in een anderhalf uur durende monoloog door Hans Kesting. De zaal van de stadsschouwburg (ITA) is uitverkocht, er komen 30 mensen …

Na 77 jaar valt het doek voor de Iberische pendant van de Oriënt Express: de Lusitânia Expresso, de luxe nachttrein tussen Madrid en Lissabon. Nou ja, luxe, das war einmal. De treinen zijn slecht onderhouden en bieden weinig comfort meer. Toen de grens tussen de twee Iberische landen dichtging vanwege het virus stopte ook de dienst tussen de twee hoofdsteden. Die dienst hervatten ze dus niet. In een tijd dat we het vooral hebben over vergroenen een jammere zaak. Ik zie wel plannen, maar lange termijn plannen, om er een hogesnelheidstrein aan te leggen, want dat zou natuurlijk ideaal zijn en ook wel passen in het centralistische netwerk dat er al ligt. Centralistisch want alle lijnen gaan naar Madrid! Niets tussen Barcelona en Bilbao of tussen Valencia en Sevilla. Het centrum van de wereld is ook in Spaans treinenland Madrid!

Toen ik vanmorgen op YouTube het filmpje zocht van Op een mooie Pinksterdag met Leen Jongewaard en André van den Heuvel, zag ik ook het filmpje voorbijkomen van het gesprek tussen Annie Schmidt en Ischa Meijer op 6 januari 1978. Ik heb het destijds niet gezien, want ik woonde toen in Venezuela en daar waren andere dingen belangrijk. Ik heb het een jaar of twintig geleden gezien en vanmorgen weer. Wat een leuk gesprek, wat een goed interview! Dat wil ik jullie niet onthouden:

De titel van het boek Geluk op schaal zet je een beetje op het verkeerde been. Het is geen schaal waar geluk op ligt, maar een index die geluk meet, de geluksindex. De Portugese titel laat daar geen misverstand over bestaan: Índice médio de felicidade. Het boek speelt in de vorige crisis, die financiële, en je treft de 37 jarige Daniel in Lissabon, verlaten door vrouw en kinderen, die naar haar ouders zijn gegaan en willen dat hij ook naar het noorden van het land komt, waar hij geen baan en huis meer heeft en in de auto slaapt. De stijl is een verhaal dat Daniel opschrijft voor een van zijn twee beste vrienden, Almodôvar, die in de gevangenis zit en die hij niet mag bezoeken. Xavier, zijn andere vriend, durft al jaren z’n huis niet uit te komen en berekend de geluksindex van mensen op dezelfde manier als dat voor landen gebeurd. Daniel’s index veranderd in de loop van het verhaal, mede ingegeven door de gebeurtenissen. Uiteindelijk gaat Daniel met zijn kinderen, de zoon van Almodôvar, Xavier en de eigenaar van het busje half Europa door om de wens te vervullen van een oude Zwitserse dame. Leuk geschreven boek, bij vlagen hilarisch, dat een goed beeld geeft van de ravage die zo’n crisis in een land kan aanrichten. Winnaar in 2015 van de Europese Prijs voor de literatuur!
Bestel hier Geluk op schaal van David Machado, oorspronkelijke titel Índice médio de felicidade, vertaald uit het Portugees door Maartje de Kort en uitgegeven door De Geus, Amsterdam, november 2019

Billie Holiday! Het klinkt allemaal zo eenvoudig en makkelijk, maar eigenlijk is ze nooit geëvenaard. Amy Winehouse kwam op haar manier soms in de richting, maar ze is geen Billie. Beide dames zijn vroegtijdig aan hun einde gekomen, bij beide waren alcohol en drugs in het spel. Daar houden de paralellen wel zo’n beetje op. Billie Holiday is de artiestennaam van Eleonora Fagan en kreeg van Lester Young de bijnaam Lady Day. Iconisch is het door haar geschreven Fine and Mellow, waarin de moeizame relatie met my man bezongen wordt. Niet minder iconisch is Strange fruit, voor het eerst uitgebracht in 1939, een gedicht van Abel Meeropol tegen racisme en meer specifiek tegen lynchpartijen van zwarte mensen. Dat gebeurde toen nog gewoon in het zuiden van de VS.
Nog een keer (zie aflevering 70 en 51) Fine and mellow, de opname met alleen maar jazz grootheden en een Billie geteisterd door drank, drugs en die man.
Ook in haar laatste levensjaar zingt ze Strange fruit.