Aftellen: -10

De wasmachine was in storing. De foutmelding deed vermoeden hetzij een obstakel in de afvoer hetzij in het filter. Dat had ik redelijk recent nog schoongemaakt, dat filter. Dus eerst maar eens die afvoer bekijken. Zag er normaal uit, van buiten en voor zover ik in de leiding kon kijken. De melding verdween en weer een was gedraaid en nee hoor, weer die melding! Filter draaide dol, was er niet uit te halen. Het veilige voor iemand met twee linkerhanden is dan een afspraak maken met een monteur. Dat zou jaren schade en schande je wel geleerd moeten hebben. Wel de rekening opgezocht, had ik nog, product op de website geregistreerd, gezocht naar dealer. Maar nee, hoo, stop. Toch nog een poging. Meestal ga ik technische problemen te lijf met een aardappelschilmesje maar dat was nu niet aan de orde. Naar de gereedschapskist waarin een allegaartje aan dingen, sommige zelfs nog afdankertjes van mijn vader van toen ik ging studeren. Maar veel zit er niet in. Wel een redelijk nieuwe waterpomptang. Waterprobleem, waterpomptang. Probeer daar maar eens tussen komen. En tot mijn verrassing trok ik met die tang het filter er zomaar uit. Helemaal vol pluis, en als ik zeg helemaal, dan bedoel ik ook helemaal. Hoe is het mogelijk! Filter schoongemaakt er weer ingedraaid, spoelprogramma aangezet en ja hoor, een niagara. Gelukkig lagen er nog doeken op de grond. Gestopt, filter eruit en filter erin, nu eerst aanduwen, dan draaien. Spoelprogramma. Zo droog als een verse kattenbak. Nou, nou, zal je misschien denken, zo bijzonder is dit toch allemaal niet. Voor een onhandig, stijf, bijna niet op de knieën te krijgen (letterlijk vandaag) iemand als ondergetekende was dit een hele overwinning! Tis maar dat u het weet.

De afgelopen weken zijn er een of stuk dertig batzokia’s beklad in Baskenland. Meestal met de kreet Patxi Ruiz SOS. Patxi is een ETA-gevangene in de gevangenis van Murcia die sinds 11 mei in hongerstaking is. Batzokia’s zijn de kantoren en dorpshuizen van de PNV, altijd met een bar en restaurant erin, boegbeeld van het conservatieve nationalistische Baskische volksdeel en als instituut meer dan een eeuw oud (uiteraard in de Franco-tijd allemaal gesloten). De PNV is in zee met de PSOE van minister-president Pedro Sánchez en daarmee voor de abertzales (linkse nationalisten) medeverantwoordelijk voor het uitblijven van amnestie van de nog ongeveer 200 ETA-gevangenen. Nagenoeg alle nationalisten hebben meermaals gevraagd om de overplaatsing van Baskische gevangenen naar Baskenland, iets wat niet is gebeurd. Binnen de gelederen van abertzales heerst grote verdeeldheid, nog voortkomend uit de tijd dat de ETA verdeeld was in een militaire en politieke tak. Dat alles doet de nationalistische zaak geen goed natuurlijk. In de hoofdsteden Bilbo, Gasteiz, Donostia en in vele andere steden zijn er manifestaties geweest met spandoeken over Patxi Ruiz en amnestie, allemaal op keurige corona afstand.

In aflevering 5, een wereld geleden, had ik het over boeken die ineens veel gelezen werden. Eén daarvan was De pest van Albert Camus. Ik wist dat ik het boek ooit gelezen had, maar niet meer wanneer en kon me er eerlijk gezegd ook niet veel van herinneren. Ik heb het boek nu herlezen en herkende best nog wel passages en personages. Wat ik niet herkende van toen maar juist van onze recente werkelijkheid, is hoe treffend Camus de menselijke en maatschappelijke reacties heeft beschreven. Het is niet letterlijk hoe het hier de afgelopen maanden was, maar komt er af en toe griezelig dichtbij. De aarzelende autoriteit, de solidariteit in het begin, de roep om versoepeling, het hamsteren, het alleen sterven en begraven worden, het overwerkte zorgpersoneel en de vreugde en tegelijkertijd gelatenheid waarmee de terugtrekking van de ziekte gepaard gaat. Briljant.
Bestel hier De pest door Albert Camus, oorspronkelijke titel La peste, voor het eerst uitgegeven in 1947, deze editie is vertaald door Jan Pieter van der Sterre en uitgegeven door De Bezige Bij, Amsterdam, april 2020

De sopraan Gal Costa, van dezelfde lichting als Maria Bethánia debuteerde samen met haar en Caetano Veloso en Gilberto Gil in de zestiger jaren. Net als Maria Bethânia is ze zelf kinderloos gebleven, ze heeft in 2007 een jongen van twee geadopteerd uit een favela in Rio. Ze wonen nu in São Paulo. Gal ging destijds wel mee in de Tropicália beweging van Gilberto en Caetano en zingt veel nummers van hen, maar ze bleef ook bossa nova zingen. Later ook alternatieve en psychedelische muziek, die minder aanslaat bij het grote publiek. Ze treedt op in veel televisieshows, reist de hele wereld over en is vandaag nog een geziene gast op internationale podia. Ik vind vooral haar oude werk mooi, die nieuwlichterij, ach …
Haar grootste hit: Cuando você olha para ela
Volta, in 1973 toen de TV nog zwartwit was!