Aftellen: -8

Vóór het krieken van de dag was ik al in de boekhandel. Zo vroeg op een maandag is er veel meer verkeer dan op zondagochtend, veel meer dan ik gedacht zou hebben als ik eraan gedacht zou hebben. Nog een ruim weekje, dan mag ik weer iedere dag, maar dan iets minder vroeg. Nu was ik op tijd thuis voor een vroeg ontbijtje.

Gisteren waren er verschillende betogingen in Brasília die allemaal wel iets tegen Bolsonaro hadden. Ze mochten het regeringsplein niet op, werden tegengehouden door orde troepen van de militaire politie. Demonstraties pro-Bolsonaro mochten de afgelopen weken wél het plein op. Brazilië is ook gestopt met tellen. Normaal gesproken zou de politie een schatting geven van het aantal demonstranten, maar dat doen ze niet meer. Net zoals er geen officiële cumulatieve cijfers meer worden gegeven voor het aantal besmette, opgenomen en gestorven personen met covid-19. Het nut van het niet tellen ontgaat me, maar er zal wel een hoger presidentieel doel mee gediend zijn.

Je moet er wel even voor gaan zitten want het is een intens geschreven boek, Het pension van Piotr Paziński. Zoals een Pool misschien aan molens denkt als het over Nederland gaat denk ik aan antisemitisme als het over Polen gaat. Dat is van een andere orde, wellicht niet terecht, maar ik doe het toch. Het verhaal is eenvoudig, de uitwerking geweldig. De hoofdpersoon keert terug naar het pension even buiten Warschau waar hij in zijn kinderjaren veel tijd doorbracht met zijn grootmoeder. De mensen die er woonden waren allemaal overlevenden van de holocaust. Nu is er nog maar een handjevol bewoners en is het voormalige sanatorium in verval.  De hoofdpersoon herleeft niet alleen de tijd die hij daar doorbracht, maar ook de verhalen van de bewoners die weer een herinnering zijn aan het vooroorlogse bloeiende joodse leven in de hoofdstad. De verhalen, zijn dromen, zijn wandelingen lopen in elkaar over, tot een hallucinerend einde aan toe. Antisemitisme is naast het levend houden van de herinneringen het onderliggend thema.
Bestel hier Het pension van Piotr Paziński, oorspronkelijke titel Penjonat, vertaald uit het Pools door Cela Pankiw en Sjef Vossen, uitgegeven door De Geus, Amsterdam, oktober 2019

Nog zo’n slachtoffer van heroïne: zanger en trompettist Chet Baker, Prince of the Cool. Die bijnaam heeft hij te danken aan zijn vernieuwende spel in de jaren vijftig: niet melodieus meeblazen, maar improviseren en anticiperen maakten zijn spel bijzonder. Nadat hij bij een vaag incident een tand was kwijtgeraakt verloor hij zijn embouchure, kon hij niet meer spelen en werd hij pompbediende. Hij is daarna toch teruggekomen en beleefde toen wellicht het betere deel van zijn carrière. De laatste tien jaar van zijn leven bracht hij grotendeels door in Europa. Hij stierf in 1988 in Amsterdam toen hij uit het raam van zijn kamer in het Prins Hendrik hotel is gevallen.
Bijzondere opname, muziek en gesprek, Chet Baker, Elvis Costello en Van Morrison, 1987
Time after time, 1964