Aftellen: -7

Blogvriendin en taalliefhebber M viel in aflevering 74 het werkwoord gellen op in de zin: Ik weet van mijn collega’s dat handschoentjes niet te doen zijn, dus vaak handen wassen of gellen.  Dat kende ze niet. Ze meldde het woord aan bij het Genootschap Onze Taal en verdraaid, ze hebben het opgenomen op hun spellingwebsite. De verwachting is dat het een veelgebruikt woord gaat worden in deze nieuwe tijd. Echt lachen dit! Op aanraden van het genootschap heeft M het nu ook aangemeld bij de hoofdredacteur van Van Dale voor opname in het corona woordenboek. Jawel.

Het constitutionele hooggerechtshof in El Salvador heeft nagenoeg alle decreten met maatregelen rondom corona van regering en parlement nietig verklaard omdat ze in strijd zijn met de grondwet. Regering en parlement krijgen vier dagen om een grondwettelijk kader te scheppen waarbinnen maatregelen genomen kunnen worden, bijvoorbeeld door het uitroepen van de noodtoestand. Gebeurd dat niet dan is dat het einde van de strenge lockdown en alles wat daarbij hoort. De president en het hof leefden al op gespannen voet, want president Bukele trekt steeds meer macht naar zich toe en probeert democratische instellingen buitenspel te zetten. Ook deze president twittert veel. Zijn eerste reactie was dat het hof duizenden Salvadoranen de dood injaagt. In een andere tweet gaf hij het leger en de politie vrij: tijd om uit te rusten. Je hoeft geen grenzen meer te bewaken, voedsel uit te delen en maatregelen te handhaven. Het lijkt op een lont en kruidvat verhaal, laten we hopen dat het met een sisser afloopt.

Rauw, direct, realistisch en humoristisch is het boek van de Braziliaanse Ana Paula Maia. De titel De gados y homens is vertaald als De ziel in het bloed. Die vlag dekt de lading wel, maar een meer letterlijke vertaling, Over vee en mannen, had ik treffender gevonden. Dat is ook de essentie van het boek, vee en mannen. Het speelt ergens in de vlaktes van Brazilië waar de extensieve veehouderij de dienst uitmaak. Edgar Wilson is de slachter in het abattoir waar iedere dag vee wordt aangevoerd. Hij doet dat bijna ritueel, de dieren mogen geen pijn lijden als ze de genadestoot krijgen, hij biologeert ze. Op een dag vinden ze een dode koe in de wei zonder sporen van geweld. Dat herhaalt zich in de periode daarna. Hoezeer de mannen, die allemaal op het terrein van het abattoir wonen, ook hun best doen te achterhalen wat er aan de hand is, het lukt niet. Op zekere dag is alle vee verdwenen en dan zien we wat er is gebeurd. Geloven kunnen ze het niet. Van mij mag er meer werk van Maia vertaald worden, goede schrijver!
Bestel hier De ziel in het bloed, door Ana Paula Maia, oorspronkelijke titel De gados y homens, vertaald door Maartje de Kort en uitgegeven door Zirimiri Press, Amsterdam, oktober 2019

Ik ben niet zo van Dolly Parton, maar het album Trio, samen met Linda Ronstadt en Emmylou Harris is een uitzondering, ook Trio II is aardig, maar alweer minder. De dames wilden in de jaren zeventig al samen een album uitbrengen en hebben toen ook nummers opgenomen. Dat album is er nooit gekomen, ze zaten ieder bij een ander platenlabel en dat bleek onoverkomelijk. Sommige van die liedjes kwamen wel uit op individuele albums van de zangers. Midden jaren tachtig lukte het eindelijk, met andere nummers, dat wel, met een mooi album als gevolg. Midden jaren negentig hebben de dames nog een album opgenomen, maar dat kwam, weer door gedoe met platenmaatschappijen, pas eind jaren negentig uit.
The prequel, The sweetest gift, in de TV-show van Parton midden jaren zeventig.
Midden jaren tachtig, drie (!) liedjes in de Tonight Show. Ik had het nooit gezien, vreselijk, zó jaren tachtig. Maar lekker om naar te luisteren.
The sequel, in 1999 bij David Letterman met After the goldrush van Neil Young