Aftellen: -5

Nog vijf dagen, dan zit de vrijwillig onvrijwillige gevangenschap erop. Luxe gevangenschap, dat wel natuurlijk, maar toch. Een heel kwartaal, 13 weken, als je het zo zegt geloof je het niet en toch is het dat over een paar dagen geweest. Terug naar een andere werkelijkheid in een andere winkel, hoe zal ik dat beleven? Gaan we de komende maanden weer aan de slag met voorlezen, boekpresentaties, interviews? Dat denk ik niet en zelfs na de zomervakantie, zeg in september, is het nog maar de vraag of er weer iets georganiseerd kan worden. Dan ben je toch een deel van je culturele functie en rol kwijt en dat is zeer spijtig. Ook de lol en interactie rondom die gebeurtenissen is er dan niet meer, we zullen naarstig op zoek gaan naar alternatieven!

Inderdaad is de positie van de burgemeester niet in gevaar geweest. Er waren veel vragen, er waren veel antwoorden en er waren excuses en lessen die geleerd zijn. Er komt een onafhankelijk onderzoek, met name naar de informatiepositie, hoe die er zo naast heeft kunnen zitten. Verder zag ik een soevereine burgemeester die antwoord gaf op alle vragen, zelfs de meest zotte en zelfs in derde termijn. Het debat begon rond 13:30h en eindigde rond 22:30, met een schorsing voor de VVD om haar positie te bepalen en een schorsing voor de avondmaaltijd. Naast het gebruikelijke geneuzel en de obligate interrupties (gelukkig maar maximaal drie per partij per onderwerp per termijn, wat nog steeds heel veel is) viel me in positieve zin de bijdrage van Sylvana Simons op die wél inging op het belang van de demonstratie, los van de bestuurlijke afhandeling daarvan. Simons noemde het debat een potje pesten, gelijk had ze. De motie van wantrouwen tegen burgemeester Halsema ingediend door de VVD werd gesteund door forum en ouderen en weggestemd in een hoofdelijke stemming met 37 tegen en 8 voor. Klaar. Over tot de orde van de dag.

Naar nu duidelijk wordt is er in de autonome regio Madrid op het dieptepunt van de corona crisis gemeten met twee maten. De IC’s van de publieke ziekenhuizen zaten vol, die van de particuliere klinieken niet. Die laatsten namen wel patiënten over van de publieke, daar was dagelijks coördinatie over, maar niet in die mate dat ook de particuliere IC’s vol gepland werden. Er moest immers ruimte blijven voor mensen met een particuliere verzekering. De regio heeft op een moment criteria ingevoerd voor het al dan niet toelaten in de publieke ziekenhuizen van ouderen met onderliggende aandoeningen. Voor dit soort triage, als je het zo mag noemen, waren functionarissen aangesteld. Zo is het dus voorgekomen dat in identieke gevallen de publieke patiënt in het tehuis moest blijven en vaak overleed terwijl de particuliere patiënt werd opgenomen en minder vaak overleed. Daar is nu enorm gedoe over. En terecht. Ik weet niet of het in andere autonome regio’s ook zover gekomen is, het lijkt er niet op.

Net voordat het huwelijk voltrokken zou worden sluit Margie, de bruid zich op in de slaapkamer. Ze roept nog Ik trouw niet, ik trouw niet, ik trouw niet …. en verder niets meer. Paniek! Bruidegom, moeder, vrienden, niemand heeft een idee waarom ze dit doet en iedereen probeert een oplossing te bedenken. Je merkt al snel dat de mensen vooral bezig zijn met wat het voor henzelf betekent, niet voor Margie. Wat zullen de mensen zeggen, wat zal de familie van de bruidegom doen, die zoveel kosten hebben gemaakt, wat, wat, wat. Alleen de dove oma, die kan het allemaal niet helemaal volgen, maar denkt juist wel aan de bruid. Het boek is naast het verhaal zelf ook een kapstok om verhalen te vertellen over de huidige ingewikkelde Israëlische samenleving. Leuk geschreven in een niet alledaagse stijl!
Bestel hier En de bruid sloot de deur geschreven door Ronit Matalon, vertaald uit het Ivriet door Sylvie Hoyink, uitgegeven door Ambo Athos, Amsterdam maart 2019

Als je het over de blues hebt kan je niet om autodidact Otis Spann heen, de zanger-pianist die niet alleen zelf carrière maakte maar die met zoveel anderen speelde. Hij was heel lang verbonden aan Muddy Waters, speelde met Chuck Berry, Chris Barber, James Cotton, John Lee Hooker, Fleetwood Mac en vele, vele anderen. Hij stierf jong, nu eens niet aan drugs en drank maar aan kanker.
T’Aint Nobody’s Business If I Do
Bye Bye blues met Muddy Waters