Aftellen: -4

De cijfers van het RIVM geven tot nu toe geen indicatie van een opleving van het virus na de versoepelingen en de demonstratie van 1 juni, zodat ik nu wel met meer stelligheid durf te beweren dat ik aanstaande dinsdag weer op de vloer sta! Dat is een heuglijk moment waar ik naar uit kijk.

Vandaag heb ik het in dit relaas voor het laatst over een actueel boek, uit 2019, dat wel. De laatste drie dagen wil ik het hebben over drie werken die ik, als ik ooit met pensioen ga of een keer in een hutje op de hei zit, wil herlezen.
Ik wil hier een oproep doen aan uitgevers om meer, veel meer, werk in vertaling uit het Portugees en Spaans te brengen. In dit enorme taalgebied is een grote diversiteit aan culturen en tradities en er zijn ieder jaar tientallen boeken die het waard zijn om te ontsluiten voor een Nederlands publiek!

In Spanje is de overgang van de dictatuur onder Franco naar een democratische rechtstaat schijnbaar soepel verlopen. Nu, ruim veertig jaar later, staat die democratie stevig in haar schoenen en is het land lid van de EU en ander belangrijke internationale samenwerkingsverbanden. Maar schijn bedriegt. Bij die overgang ruim veertig jaar geleden zijn heel veel structuren en instituties onveranderd verankerd gebleven in het katholiek conservatieve nationalisme van Franco. De rechterlijke macht, het openbaar ministerie en de Guardia Civil zijn daar, deels, voorbeelden van. Het is hen een gruwel nu weer een socialistische regering te hebben, zelfs al is het een minderheidsregering. Ze willen er van alles aan doen om die regering ten val te brengen. Dat doen partijen als de Partido Popular (PP), opgericht door een minister van Franco, en Vox, een rechts nationalistische afsplitsing van de PP, op democratisch ogende wijze. Dat doet een regionale rechter in de autonome regio Madrid met een rechtszaak. Die zaak staat bekend als el caso 8-M of de zaak 8 maart. Er was op internationale vrouwendag op 8 maart een hele grote feministische demonstratie in Madrid en omdat de regering die niet verboden heeft is ze medeschuldig aan de uitbraak van corona en daarmee aan de dood van tienduizenden Spanjaarden. Zo. De Guardia Civil heeft in een rapport haar bevindingen vastgelegd waarmee die bewering gestaafd wordt. Zo staat er bijvoorbeeld in dat de WHO een wereldwijde pandemie afkondigde op 30 januari, terwijl dat op 11 maart was. Meer van dit soort zaken staan er in het rapport. Ondanks een storm van protest gaat de rechtszaak gewoon door en is afgelopen woensdag de vertegenwoordiger van de Spaanse regering in de autonome regio Madrid verhoord. Het is een voorbeeldje van de verborgen macht van Franco in het hedendaagse Spanje. De Catalanen en Basken kennen de Guardia Civil methode maar al te goed. Een andere recente grote zaak is die tegen leden van de Catalaanse regering die het door de centrale overheid verboden referendum uitriep. Een aantal van hen zit nog steeds gevangen!
NB op diezelfde 8 maart werd er gevoetbald in volle stadions en hield Vox een grote manifestatie, maar dat terzijde.

Op een strand aan de Caribische kust van Colombia runt een vader met zijn tweelingzoons een huisjesverhuur annex bar-restaurant bedrijf. Pa is dominant, de zoons moeten volgen en doen dat met steeds grotere tegenzin. Moeder komt haar huisje bijna niet meer uit, gek geworden als ze is door die man. Vader wil vis gaan vangen voor het restaurant, er komt een drukke periode aan, en vaart samen met de jongens vroeg uit. De andere vissers van het strand blijven aan de wal, in de verte dreigt met donkere wolken het noodweer. De jongens krijgen de kans zich van hun vader te ontdoen als het ontij grip krijgt op het bootje. Grijpen ze die kans? Los van het verhaal geeft het boek een prachtig inkijkje hoe het er in Colombia aan toe gaat aan de vakantiekust. Het bedrijf van de drie mannen trekt mensen uit de lagere middenklasse van Colombia. Die willen en kunnen op vakantie, maar kunnen niet naar resorts of hotels. Een huisje, hutje is misschien nog beter, op het strand biedt uitkomst! Leuk, en in die zin echt Colombiaans, boek.
Bestel hier Ontij door Tomás González, vertaald uit het Spaans door Jos den Bekker, uitgegeven door Atlas Contact, Amsterdam, februari 2019

De tovenaarsleerling Herbie Hancock heeft bijgedragen aan en meegespeeld in zowat alle stromingen van de jazz sinds de jaren zestig van de vorige eeuw. Klassiek geschoold pianist en componist die zich helemaal thuis voelde in de jazzscene van de jaren zestig. Hij speelde in het nieuwe Miles Davis Quintet (aflevering 85) bijvoorbeeld, maar ook met Wayne Shorter (67), Kenny Dorham, Frank Hubbard en vele, vele andere. Hij werd bekend met liedjes als Cantaloupe Islands en Watermelon man en kreeg een Grammy (als tweede jazz musicus ooit na Miles Davis) voor River: The Joni letters. Door Davis op het pad gezet ging Hancock in de jaren zeventig steeds meer de elektronische kant op. In de jaren tachtig speelde hij veel met de broers Marsalis en ging ook steeds meer hiphop en pop spelen. Hij speelde met Santana, Paul Simon, Sting, Christina Aguilera en anderen. Het tribute album voor Joni Mitchell (10) is een indrukwekkend hoogtepunt in een imposante carrière. Hancock (nu 80 jaar) speelt nog steeds en heeft tientallen prijzen en titels ontvangen.
Hancock vertelt over het ontstaan en de ontwikkeling die Watermelon man heeft doorgemaakt, leuk om te horen!
River met Corinne Bailey Ray op River: the Joni letters
En hetzelfde, maar dan met Joni zelf
Van hetzelfde album, The jungle line, een tekst van Joni Mitchell, voorgedragen door Leonard Cohen