Het boek van Nadia Terranova is mooi en tegelijkertijd aangrijpend als je net als in het verhaal verlies aan den lijve hebt ondervonden. Schijnbaar langzaam en verstoken van actie is het verhaal een prachtige weergave van een innerlijk gevecht na een zwaar verlies. Hoofdpersoon Ida keert terug naar haar ouderlijk huis in Messina, op Sicilië. Haar moeder wil het huis verkopen en vraagt Ida uit te zoeken wat ze nog wil hebben. Tegelijkertijd moet het verwaarloosde huis opgeknapt worden. Moeder en dochter hebben een moeizame relatie. “Op dat moment begreep ik wat een moeder echt is: iets waartegen geen beschutting bestaat. Ze zeggen dat een moeder alles geeft en niets vraagt; maar niemand vertelt je dat ze alles vraagt en geeft wat wij haar niet vragen.”

Die moeizaamheid in de relatie ontstaat vooral sinds het verdwijnen van Ida’s vader, leraar op een middelbare school en ten prooi aan depressie komt hij uiteindelijk zijn bed niet meer uit. Op een dag staat hij op en verlaat het huis. Niemand heeft meer van hem gehoord, Ida was dertien. Nu, 23 jaar later, wordt Ida geconfronteerd met haar schuldgevoel dat haar al die jaren in z’n greep heeft gehad. De ruzies met haar moeder hervatten zich naadloos, want ook haar moeder heeft natuurlijk schuld. De ontmoeting met haar jeugdvriendin en later met de zoon van de klusjesman werpen een ander beeld op over zichzelf. Het gaat vooral over Ida en haar innerlijke leven, de angsten, nachtmerries, verwijten, de relatie met haar man die is achtergebleven in Rome en nooit in Messina is geweest, haar moeder en natuurlijk die al lang afwezige vader, niet dood en niet levend maar weg.

Of het tot catharsis komt? Lezen!

Afscheid van de geesten door Nadia Terranova, oorspronkelijke titel Addios fantasmi, vertaald uit het Italiaans door Etta Maris en uitgegeven door Cossee, te Amsterdam, juli 2020