Er wordt veel óver gesproken, maar zelden hoor je hóe het is. Over zwart en wit. Als je het beide bent, als je van gemengde ouders bent. Etchica Voorn laat dat heel mooi zien in haar openhartige boek Dubbelbloed. Dubbelbloed, niet halfbloed dus. Over het Nederland waar ze opgroeit, over het Suriname dat ze pas veel later ontdekt. Over haar Nederlandse en Surinaamse familie. Je leest niet alleen mee, ze laat je ook meeleven, je leeft haar ontdekkingstocht door de jaren heen en dat is knap gedaan.
Als je moeder je altijd gezegd heeft dat het niet uitmaakt hoe je eruitziet maar hoe je bent wel, dan geloof je dat. Maar al opgroeiend en in haar volwassen leven blijkt keer op keer dat jij dat wel kan denken, maar de wereld om je heen echt niet.
Als haar zoon haar eerst een bounty, een witte Nederlander, noemt en maanden later een zwarte vrouw is ze van slag. Ook na al die jaren dus.
Nergens een betweterig wijsvingertje, nergens verwijten, maar ook geen vergoelijking. Je voelt haar ongemak bij haar ervaringen met vooroordelen en discriminatie en je realiseert je weer hoe diepgeworteld die zijn.

In 2018 won Etchica Voorn voor dit boek de Opzij Literatuurprijs

Dubbelbloed door Etchica Voorn, uitgegeven door In de knipscheer, Haarlem, 2017

Een paar weken geleden was er een mevrouw in de winkel die naar dit boek vroeg. We hadden het niet meer. Toen ze een ander boek bestelde en haar naam gaf bleek ze de schrijver van Dubbelbloed te zijn. We hadden een prettig, maar te kort, gesprek. Door dat bezoek ben ik het boek, dat nu wel in de winkel ligt, gaan lezen. Met veel plezier.