Ik kan niet tegen vloeken, krachttermen, het gebruik van lichaamsdelen of ziektes in dagelijks taalgebruik. Vraag er mijn kinderen of collega’s maar om. Maar echt godverdomme wat een heftig boek is Dode meisjes. Ik kocht het in voor de winkel omdat ik Het onweer van Selma Almada zo’n mooi boek vond. Dit boek is van een andere orde. Na ongeveer een kwart van het boek wist ik niet of ik verder kon, verder wilde, lezen. Het ging alleen maar over meisjes en jonge vrouwen die op gruwelijke wijze vermoord waren, meestal nadat ze mishandeld en verkracht waren. Met details die je niet wil weten. Toch weet je dat dit gebeurt, niet alleen in het Argentinië waar dit boek zich afspeelt, of in het Zuid-Amerika dat ik uit eigen ervaring ken, maar ook om de hoek in de straat in Nederland. Heel erg vaak blijven deze zaken onbestraft en niet alleen in het katholieke machistische Zuid-Amerika.

Na dat eerste kwart pikt Almada er drie meisjes uit en van hen probeert ze het verhaal te reconstrueren door onderzoek, gesprekken met familie, vrienden, getuigen, deskundigen. In geen van die drie onopgeloste gevallen komt er helderheid of uitsluitsel, wel suggesties, speculaties. Speculaties die destijds ook onschuldigen ernstig hebben beschadigd, maar ook speculaties die als een huis lijken te staan.

Ik moet altijd glimlachen als uitgevers een boek als urgent aanbevelen, in dit geval zou Uitgeverij Vleugels dat best mogen doen. Het boek verscheen in 2014 in Argentinië en nu in een mooie vertaling in het Nederlands.

Het zal de lijsten niet halen, ik zou wensen dat het wel zo was. Dit is wel hoe we omgaan met vrouwen, dat moet gezegd worden!

Dode meisjes door Selva Amada, oorspronkelijke titel Chicas muertas, vertaald door Marijke Arijs, uitgegeven door Uitgeverij Vleugels, Bleiswijk, 2021, te koop in De Amsterdamse Boekhandel