Panza de burro, oftewel ezelsbuik is de naam die de lokale bevolking van Tenerife geeft aan de wolken die halverwege de vulkaan El Teide hangen op zo’n 1500 meter hoogte. Op die hoogte ligt het dorpje waar dit verhaal zich afspeelt. Hoofdrol hebben twee tienjarige prepuberale meisjes. Verteller is het meisje dat door haar vriendin Isora shit genoemd wordt. Ze kijkt tegen Isora op, die alles durft te doen en te zeggen. Beide meisjes worden door hun oma opgevoed. 

Het verhaal speelt zich af in de zomervakantie aan het begin van deze eeuw, in 2005 denk ik. De meisjes willen graag naar het strand, dat is te ver om te lopen en niemand wil ze brengen en halen. Zo speelt het leven zich af in en om het dorp, vaak in de mist en de regen. Isora heeft een eetstoornis, ze hebben belangstelling voor hun lichaam, zijn arm, spreken straattaal, net als veel van de volwassenen, spelen op de gameboy, met barbies en zowaar af en toe op msn, het is rauw en liefdevol, het is onzeker en saai. Op een moment is de verteller boos op Isora omdat ze er met een jongen vandoor ging en haar achterliet met een andere jongen. Zonder het uit praten pakken ze de draad weer op.  Later barst de onvermijdelijke bom

Korte, in verschillende stijlen geschreven, hoofdstukken brengen de urgentie van het leven in het hier en nu geweldig in beeld. Knap geschreven neemt het je helemaal mee in het leven van de meisjes.

Ezelsbuik door Andrea Abreu, oorspronkelijk titel Panza de burro, vertaald uit het Spaans door Arieke Kroes en uitgegeven dooe Van Oorschot op 1 december 2022.