Vanmorgen supervroeg naar de winkel gefietst en veel klusjes gedaan. Gelukkig passen de doosjes om de boeken van Boris Dittrich in te verzenden precies. Het is altijd maar afwachten als je het met de gegevens van anderen moet doen, dat pakte gelukkig goed uit. Woensdag om 16:00 komt Boris signeren, daarna ga ik woensdagavond of donderdag heel vroeg naar de winkel om alles verzendklaar te maken, hebben de collega’s daar geen omkijken naar.

Met 1819 geregistreerd besmettingen en 35 sterfgevallen valt het allemaal wel mee in El Salvador, zou je denken. De pandemie is aangegrepen door Nayib Bukele, sinds midden vorig jaar president van El Salvador, om met de uitgeroepen noodtoestand het parlement en de rechterlijke macht buiten spel te zetten. Oorspronkelijk lid van de FMLN, waarmee hij eerst burgemeester van Nuevo Cuscatlán werd en later in 2015 van de hoofdstad San Salvador. In 2017 is hij uit de FMLN gezet en in 2019 won hij als onafhankelijk kandidaat de presidentsverkiezingen. In het parlement hebben de rechts-conservatieve corrupte traditionele ARENA partij en de linkse uit de guerrillabeweging voortgekomen FMLN 60 van de 82 zetels, aanhangers van de president slecht 10. Bukele heeft de steun van het volk, van het leger en de politie. Bukele wil de Salvadoraanse bendes met grof geweld verslaan en zonder parlement verder regeren. Dat bleek ook maar weer eens bij de door de regering uitgeschreven bijeenkomst om over verlenging van de noodtoestand te spreken deze week. Voorgezeten door de persoonlijk secretaris van de president gaf een handjevol parlementariërs acte de présence. ARENA en FMLN waren er niet.
Naomi Klein’s shock doctrine in de praktijk, in de wereld heeft niemand tijd nu om naar El Salvador te kijken. Het gevaar van een militaire staatsgreep is niet denkbeeldig.

Ik las ergens dat iemand De omvang van de ramp een zedenkomedie noemde en dat is wel een goede benaming. De Catalaanse journalist Quim Monzó heeft in ieder geval een heel vermakelijk boek geschreven waar de hoofdrol is voor de weduwnaar en trompettist Ramon-Maria en een grote bijrol voor diens stiefdochter Anna-Francesca. Ze leven in hetzelfde huis, in onmin en nagenoeg zonder contact. Zo kan het komen dat er zich twee verhaallijnen afspelen die onverbiddelijk bij elkaar komen. Ramon-Maria probeert het aan te leggen met de zangeres van het orkest en als dat uiteindelijk lukt en ze in bed belanden kan Ramon-Maria geen erectie krijgen. Schaamte en gedoe. Hij sluit een pact met duivel (let wel, dit speelt zich af in het pre-viagra tijdperk) en krijgt meer dan hij gevraagd heeft: een permanente erectie. Leuk in het begin, maar uiteindelijk blijkt in het ziekenhuis dat hij een dodelijke ziekte heeft en nog maar een paar weken te leven heeft. Daar maakt hij wilde plannen voor, voor die weken. Tegelijkertijd maakt Anna-Francesca moordplannen. Hoe dat afloopt?
Bestel hier De omvang van de ramp, door Quim Monzó, oorspronkelijke titel La magnitud de la tragèdia uit 1989, vertaald uit het Catalaans door Frans Oosterholt, eerder verschenen bij Meulenhoff in 1997, nu uitgegeven door Uitgeverij Brooklyn, Leiden, juni 2018

Eric Dolphy is weer zo’n saxofoonspeler met een grote staat van dienst, alhoewel hij in 1964 op 36 jarige leeftijd gestorven is. De omstandigheden van zijn dood zijn nooit echt opgehelderd. De ene versie zegt dat hij in elkaar gezakt is in zijn hotelkamer in Berlijn en in diabetische shock verkeerde. In het ziekenhuis kreeg hij insuline en overleed aan een insuline shock. De andere versie is dat hij op toneel in elkaar gezakt is en ze in het ziekenhuis iets hadden van, o ja, jazz, zwart, overdosis, drank, detox geven en roes laten uitslapen. In deze versie zouden er geen bloedtests zijn afgenomen. Door zijn diabetes was Dolphy geheelonthouder, geen drank, geen drugs. Wie het weet … Hij speelde harde bebop en later meer experimentele jazz. Hem saxofoonspeler noemen doet hem overigens tekort. Hij speelde hobo, alle soorten saxofoon en bovendien bas-klarinet, piccolo en dwarsfluit. Dat laatste instrument heeft hij eigenlijk met succes geïntroduceerd in de jazz. Ook weer zo’n grootheid die met alle andere grootheden heeft gespeeld en tot mijn muzikale weefsel behoort.
Kijk en luister hier naar Take the A train, door het Charles Mingus sextet met Dolphy op saxofoon en klarinet. Zie ook hoe Mingus tijdens de solo van Eric op z’n gemak het toneel verlaat (wc bezoek?) en later weer terug slentert.
Nog een keer Charles en Eric, maar nu speelt Dolphy dwarsfluit!